ချစ်စရာမြန်မာမလေးများ

နန်းသီရိမောင်ငှက်ပျောသီးဘယ်လိုစားလဲ

Myanmar ချောင်းရိုက်

မြန်မာအထည်ချုပ်

Phone Thiri Kyaw

သင္ဇာႏြယ္

                

  ”    ”  ”                  ”‘

”      ” ”            ”    

                

    ”                      ”        

   ”          ” ”         ”    ”                                              ”

               

          

”                   ”         

          ”        ” ”          ”

           “ .”

      ”      ” “‘                               ” ”        ” ”               ”

             ”           ”

”                                 ”       

      ”              ” ”        ” ”                             ”

                 ”        ”

             

Phone Thiri Kyaw ❤

https://plus.google.com/111324024555097256235

ဆော်လေးမိုက်ဒယ်ဗျာ

https://plus.google.com/112171930449683766483/posts/46Yc2LTuFeA

Xvideo.com 18+

ႏွင္းရယ္.....

ႏွင္​းရယ္​ (​ေအာစာအုပ္​🔸အသက္  18ျပည့္မွဖတ္ပါ)
🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸

 တတိယႏွစ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူေလး ခင္ႏွင္းဦး အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝက ႀကိဳက္သူေတြ လိုက္သူေတြရွိခဲ့ေပမယ့္....သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္ဝင္စားသလိုရွိခဲ့ေပမယ့္....ပညာေရးကို ဦးစားေပး၍ အခ်စ္ကိုျငင္းပယ္ခဲ့ သည္။ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အလွေတြပိုမိုၾကြယ္ဝျပည့္စုံလာေသာ ခင္ႏွင္းဦးအား ႀကိဳက္သူေတြ လိုက္သူေတြ ပိုမ်ားလာသည္။ ဒီထဲကမွ သူမစိတ္ႀကိဳက္တစ္ေယာက္ကို စိတ္တိုင္းက်ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ သူ႔နာမည္က စိုးသီဟ တဲ့....အရပ္ ျမင့္ျမင့္ႏွင့္္ အားကစားသမားတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးမ်ဳိး....။ ခင္ႏွင္းဦးႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး....စိုးသီဟႏွင့္ တြဲခဲ့တာ ပထမႏွစ္မွသည္ အခုတတိယႏွစ္ေနာက္ဆုံးေရာက္သည္ထိပင္ျဖစ္ သည္။
   စိုးသီဟက ခင္ႏွင္းဦးအား အေတာ္ခ်စ္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး မႀကိဳက္တာဘာမွ်မလုပ္။ ခင္ႏွင္းဦး သေဘာမတူလွ်င္ ေနာက္ဆုတ္သည္။ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူဘဝမွာ သုံးႏွစ္ေျမာက္သည္ထိ သန္႔သန္႔စင္စင္ရွိေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ေတာ့ ခင္ႏွင္းဦး၏ ဘဝတစ္သက္တာတြင္ ရင္အခုန္ရဆုံးေန႔ရက္ တစ္ရက္အျဖစ္ ဆုံဆည္းေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရေလသည္။ ေက်ာင္း ပိတ္ထားတာ တစ္ပတ္ခန္႔ရွိၿပီမုိ႔ ခင္ႏွင္းဦး ခ်စ္သူကို လြမ္းေနမိသည္။ ဖုန္းႏွင့္အဆက္အသြယ္ရေသာ္လည္း လူခ်င္းကမေတြ႔ ရ။ ခင္ႏွင္းဦး အျပင္ထြက္ဖုိ႔သိပ္မလြယ္။ ဖုန္းကလည္း အိမ္မွာမရွိ၍ လမ္းထိပ္သုိ႔ ထြက္ ထြက္ဆက္ရသည္။ ခဏ ခဏ ထြက္ ဖုိ႔ကလည္း မလြယ္ေပ။ ဒီေန႔လူႀကီးေတြ အျပင္သြားေနတုန္း ဖုန္းထြက္ေျပာရန္ ႀကံစည္ေနခိုက္....စိုးသီဟ တစ္ေယာက္ သူမ ၏ အိမ္သုိ႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္၍လာသည္။ တစ္ခါဖူးမွ မလာဖူးသည္မုိ႔ အံ့ၾသမိသည္။ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိခိုက္မုိ႔ ထိတ္လည္း ထိတ္လန္႔မိသည္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အံ့အားသင့္ေနၿပီးမွ...
   “ လာ လာ....စိုး...ထိုင္....ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ....မလာစဘူး....”
   ေျပာလည္းေျပာ ခင္ႏွင္းဦးက စိုးသီဟ၏ လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲ၍ အိမ္ေရွ႕ရွိဆက္တီကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ခိုင္း သည္။ ၿပီးေတာ့....သူမကလည္း စိုးသီဟ ေဘးတြင္ဝင္၍ထိုင္သည္။ မေတြ႔တာၾကာလို႔ လြမ္းေနသူမုိ႔ ခ်စ္သူရင္ခြင္ထဲ ေျပးဝင္ ခ်င္တာအမွန္ပင္။
   “ ကိုစုိး...မနက္ထဲက လမ္းထိပ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာေရာက္ေနတာ...ေစာေစာကလူႀကီးေတြ ထြက္သြားတာ ေတြ႔လို႔လာတာ....”
   ေျပာလည္းေျပာ စိုးသီဟက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္ၿပီးနမ္းသည္။ နမ္း႐ုံမွ်မက စိုးသီဟ၏လက္က ခင္ႏွင္းဦး ၏ရင္ဘတ္ေပၚသုိ႔ေရာက္လာကာ ဆုတ္ညွစ္လိုက္သည္။
   “ အို....ကိုစိုး....ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ....”
   ရင္သားေပၚမွလက္ကုိ သူမ၏လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ဖယ္ရွားပစ္သည္။
   “ ခ်စ္လုိ႔ပါ....ႏွင္းရယ္....”
   “ အို....ခ်စ္တာကလဲ ကိုစိုးရယ္....ႏွင္း ဒါမ်ဳိးမႀကိဳက္ဘူး....အို....အို....”
   ေျပာကာမွပင္ စိုးသီဟကပို၍တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က ရင္သားေပၚေရာက္လာၿပီး အကၤ် ီ ေလးေပၚမွပင္ ဆုတ္ေခ်ေနျပန္ပါသည္။ လုံးက်စ္ေသာရင္သားအစုံ၏ အေတြ႔က ဘရာစီယာႏွင့္ အေပၚမွ ဝတ္ထားေသာ အကၤ် ီေလးၾကားကခံေနလင့္ကစား အေတြ႔ထူး၍ စီးပိုင္တင္းမာ ႏုညက္လွသည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က စိုးသီဟ၏ လက္ေတြကို ဖယ္ရွားပစ္႐ုံမွ်ပင္မကဘဲ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကိုပါ ႐ုန္းကန္၍ထြက္ရင္း ေက်ာေပးလိုက္သလိုျဖစ္ သြားသည္။ ၿမဲၿမံသန္မာလွေသာ စိုးသီဟ၏လက္ႏွစ္ဖက္အၾကားမွ ခင္ႏွင္းဦးတစ္ေယာက္႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရရွာသည္။ ဒီ ေန႔မွဘဲ ခင္ႏွင္းဦး ဘရာစီယာအေပ်ာ့စားကို ဝတ္ထားမိသည္။ ဒီေတာ့ သူမ၏ရင္သားေတြကို ဆုတ္နယ္ေနေသာ အေတြ႔ကို ရင္သားေတြက ထိထိမိမိခံစားေနရသည္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုအကၤ် ီေပၚမွ ဆုတ္နယ္ေပး႐ုံမွ်မကဘဲ စိုးသီဟက သူမ၏ဂုတ္ပုိးသား ေလးမ်ားႏွင့္ လည္တိုင္အရင္းရွိ ေဖြးေဖြးဥဥအသားေလးေတြကိုပါ သူ၏ပူေႏြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္စုပ္လိုက္ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္တုိ႔ ကာ ထိကာျဖင့္ ယက္လိုက္လုပ္ေပးေနျပန္ရာ ခင္ႏွင္းဦးတစ္ေယာက္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္၍လာရသည္။
   “ လႊတ္ပါ....ကိုစိုးရယ္.....ႏွင္းကိုခ်စ္ရင္ လြႊတ္ပါေတာ့....”
   ေျပာလည္းေျပာ ခင္ႏွင္းဦးက အတင္း႐ုန္း၍ထရပ္လိုက္သည္။ စိုးသီဟကလည္း သူမကို ဖက္ထားတာကို မလႊတ္ဘဲ သူကပါထ၍မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
   “ ခ်စ္လုိ႔ပဲႏွင္းရယ္....ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးရင္ပဲ လက္ထပ္ၾကေတာ့မွာပဲကြာ....”
   “ အို...လက္ထပ္မွ လက္ထပ္ေပါ့....ခုလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ကြာ....”
   ႐ုန္းရင္းကန္ရင္းျဖင့္ပင္ ခင္ႏွင္းဦးသည္ သူမ၏ တင္သားႀကီးေတြကို ေနာက္ဖက္မွထိုးေထာက္မိထားေသာ အရာႀကီးကို သတိထားလိုက္မိစဥ္မွာပင္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ ဖ်င္းကနဲ တင္းသြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးတုန္သြားကာ ႐ုန္းကန္ေန ေသာ သူမ၏အင္အားမ်ား ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ယုတ္ေလ်ာ့၍ ႏုံးခ်ိသြားရသည္။ ဒါကို သတိထားမိလိုက္ေသာ စိုးသီဟက    ၿဗံဳးကနဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ခင္ႏွင္းဦး၏ကိုယ္လုံးေလးကိုပါဆြဲ၍ သူ၏ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ လွန္ခ်လိုက္သည္။
   “ ကို....ကိုစိုး....မလုပ္....”
   စိုးသီဟ၏ ပူေႏြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးမ်ားက သူမ၏တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကိုဖိ၍ စုပ္နမ္း လိုက္ပါေတာ့သည္။ မ႐ုန္းကန္ေတာ့ပါ....။ ခင္ႏွင္းဦးတစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည့္အျပင္ မ်က္ ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြကလည္း စင္း၍က်ေနၿပီ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြၾကားမွာ စုပ္နမ္းထားသည့္ ခင္ႏွင္းဦး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စိုးသီဟ၏ လွ်ာဖ်ားက မထိတထိပြတ္သပ္၍ ယက္ေပးရင္း ေပ်ာ့ေခြက်လာၿပီျဖစ္ေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို လက္တစ္ဖက္ကထိန္း၍ ေပြ႔ဖက္ထားရာမွ စိုးသီဟ၏ က်န္လက္တစ္ဖက္က ေထာင္လ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၾကားေရာက္သြားၿပီး ထဘီေပၚမွပင္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကိုအုပ္၍ ကိုင္လိုက္သည္။ တြန္႔ကနဲျဖစ္သြားေသာ ခင္ႏွင္းဦးတစ္ေယာက္ စိုးသီဟ၏ လက္ႀကီးကို ဆြဲ၍ဖယ္ရွားေသးသည္။ စိုးသီဟ၏လက္ႀကီးက ဖယ္ရွား၍မသြားသည့္အျပင္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္အိအိႀကီးကိုပင္ ပို၍ဆုတ္လိုက္သျဖင့္ သူမသည္ပင္ေယာင္ယမ္း၍ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေပးလိုက္မိ သည္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္အိအိႀကီးကို ဆုတ္နယ္ေပး႐ုံမွ်မက လက္ဖဝါးျဖင့္ေလ်ာတိုက္ပြတ္ေပးသည္။ ဒီမွာတင္ ခင္ႏွင္းဦး တစ္ေယာက္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီဝတ္၍မထားေၾကာင္း စိုးသီဟ သိလိုက္သည္။ သူ၏လက္ဖဝါးေအာက္မွ သိသိသာသာပင္ ေဖာင္းမုိ႔၍တက္လာေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီး ႏွစ္ခုစပ္ၾကားသုိ႔ လက္ညိွဳးထိပ္ကိုဖိေထာက္ကာ အကြဲေၾကာင္းတစ္ ေလွ်ာက္ ဖိေထာက္၍ ပြတ္ေပးသည္။ စိုးသီဟ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ခင္ႏွင္းဦး၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေမွးစင္းေနေသာမ်က္လုံးမ်ားက မနည္းအားယူ၍ ပြင့္လာသည္။
   “ ကိုစိုးရယ္....ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ....”
   ခင္ႏွင္းဦး အသက္ကိုပင္ဝေအာင္မ႐ႈရေသး....စိုးသီဟ၏ ႏႈတ္ခမ္းက သူမ၏လည္တိုင္ေလးကို ဖိကပ္ကာနမ္းစုပ္ ျပန္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးအေပၚမွ စိုးသီဟ၏ လက္ကလည္း အၿငိမ္မေန ပြတ္ၿမဲပြတ္ေပးေနသည္။ သူမဝတ္ ထားေသာ ထဘီေလးေအာက္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားမွ စိမ့္ထြက္လာေသာအရည္ေလးမ်ားက ထဘီေလးကို ေဖာက္ထြက္လာကာ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ဖိေထာက္၍ ပြတ္ေပးေနေသာ လက္ညွိဳးထိပ္ေလးကို စိုစြတ္စြာ ထိေတြ႔လာပါေတာ့သည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ တစ္ကိုယ္လုံးေပ်ာ့ေခြ၍ ေနေခ်ၿပီ။ စိုးသီဟက ခင္ႏွင္းဦး ေစာက္ဖုတ္ေပၚရွိ လႈပ္ရွား ေနေသာ သူ၏လက္ကိုရပ္လိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္အိအိႀကီးကိုလက္ျဖင့္ဆုပ္၍ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စိုးသီဟ၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ခါးကိုဖက္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေစာက္ဖုတ္အိအိႀကီးကို အုပ္၍ ဆုပ္ကိုင္ထားလွ်က္က ....ခင္ႏွင္းဦးအားဆြဲ၍ မတ္တပ္ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခါးကိုဖက္ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္ၿပီး ခင္ႏွင္းဦးကို ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။ ရွက္ရြံ႕ထူပူစြာျဖင့္ ခင္ႏွင္းဦးက သူမ၏မ်က္ႏွာေလးအား စိုးသီဟ၏ရင္ခြင္တြင္အပ္၍ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သူမ၏ေပါင္ေလးေတြက ကြတတေလးျဖစ္ေနသည္။ အိမ္အတြင္းပုိင္းသုိ႔ လွမ္းဝင္လိုက္ၿပီးေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည့္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ အိပ္ယာေလးရွိေနသည့္ အခန္းထဲသုိ႔ ဝင္ခဲ့ သည္။
   ခင္ႏွင္းဦးသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ႐ုန္းကန္၍ ထြက္ေျပးလိုပါက ထြက္ေျပးႏိုင္ေသာ အေနအထားျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေျပးႏိုင္စြမ္းမရွိ။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိ၍ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနသည္။ ေစာက္ပတ္အိအိႀကီးကိုအုပ္၍ ဆုပ္ထား ေသာ စိုးသီဟ၏လက္က ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္အား လက္ေစာင္းျဖင့္တိုက္၍ ေျဖးေျဖးခ်င္းပြတ္လိုက္သည္။ သူမ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေပးလိုက္မိသည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီး အဆမတန္ေဖာင္းကား၍ တင္းမာေနကာ ေစာက္ပတ္ထဲမွ ယားကနဲ ယားကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးခံစားေနရေသာ ရမၼက္မ်ားၾကားက သူမ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမေခါင္းထဲတြင္ သိေနေသာ အသိကလည္း သူမ၏ေရွ႕တြင္ ေတြ႔ေနရေသာ အိပ္ယာထက္၌ မၾကာေတာ့ သည့္အခ်ိန္ေလးအတြင္းတြင္ သူမတစ္သက္လုံးအရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ သန္႔စင္ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ရေသာ အပ်ဳိရည္ေလးကို ေပးဆပ္ရေပေတာ့မည္။ အသိဉာဏ္ႏွင့္ ရမၼက္ဆႏၵႏွစ္ခုၾကားတြင္ လြန္ဆြဲလွ်က္ ခင္ႏွင္းဦး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္ဆင္းလာခဲ့သည္။ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ခင္ႏွင္းဦး၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ႐ုတ္တရက္ တင္းမာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့.... အံတစ္ခ်က္ ႀကိတ္လိုက္ၿပီး....အိပ္ယာေလးရွိရာ ကုတင္ဆီသုိ႔ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ ကုတင္ေဘးသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ခင္ႏွင္းဦး သည္ ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို မတင္ကာ အိပ္ယာေလးထက္ပက္လက္လွန္ခ်ကာ မ်က္လုံး အစုံကို မွိတ္ထားလိုက္ေလသည္။ သူမႏွင့္အတူ ကုတင္ေပၚသုိ႔ တစ္ပါတည္းပါလာေသာ စိုးသီဟက ခင္ႏွင္းဦး၏ ကိုယ္လုံး ေလးကို ဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးအႏွံ႔ကို တစ္ဖြဖြနမ္းေနသည္။ စိုးသီဟ၏ လက္ေတြက အၿငိမ္မေနဘဲ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚ တြင္ လႈပ္ရွားေျပးလႊားရင္း ခင္ႏွင္းဦး၏ အကၤ် ီေလးကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘရာစီယာကို ခၽြတ္ရင္း ဘရာစီယာအ တြင္းမွျပည့္အစ္၍ထြက္ေနေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ ရင္သားစိုင္ ႏုႏုေဖြးေဖြးညက္ညက္ေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဒရစပ္နမ္းသည္။ သူမ၏ ရင္သားမွ ဘရာစီယာကို ခြာလိုက္ၿပီးျပန္ေတာ့ ႏို႔သီးေသးေသးေလးတစ္ဖက္ကို ငု႔ံ၍စို႔လိုက္ရာ ဟင့္ကနဲ တစ္ခ်က္အ သံေလးထြက္၍ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေက်ာေလးေကာ့တက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔ေလးႏွစ္ခုကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္စုိ႔သည္။
Title: Re: ဗ်င္းေတာ့မယ္.....ႏွင္းရယ္
Post by: loverboy2011 on June 18, 2014, 03:44:34 PM
   စိုးသီဟ၏ လက္တစ္ဖက္က ခင္ႏွင္းဦး၏ ေဖာင္းကားတင္းေျပာင္၍ေနေသာ တစ္လုံးတစ္ခဲဖင္သားႀကီးမ်ားေပၚ ေရာက္၍သြားၿပီး ဖင္သားႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္သည္။ ၿပီးေတာ့...ေပါင္တံႀကီးေတြေပၚေရာက္သြားၿပီး ထက္ေအာက္စုံဆန္ ပြတ္ေပးေနျပန္သည္။ တခဏအတြင္း လိမ္ထားေသာ သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ကင္းကြာ၍သြားသည္။ စိုးသီဟ ႏုိ႔ေလးေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခါးေလးကိုမကာ တစ္ဖက္က ခင္ႏွင္းဦး၏ ထဘီေလးကို ဆြဲ၍ ခၽြတ္လိုက္သည္။ အစကတည္းက ေျပေလ်ာ့ေနေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ ထဘီေလးမွာ အလြယ္တကူ ကၽြတ္ထြက္သြားခ်ိန္တြင္ ေတာ့ ေဖြးကနဲ ေပၚလာေသာ သူမေအာက္ပိုင္းကို တပ္မက္စြာၾကည့္ရင္း....သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္လိုက္ သည္။ ခင္ႏွင္းဦး မ်က္လုံးေလးမွိတ္၍ မ်က္ႏွာေလးလႊဲထားသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားၾကၿပီ....။ စိုးသီဟက ခင္ႏွင္းဦး၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲ၍ေထာင္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္၍ဝင္လိုက္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ ျဖဴေဖြး၍အိေန ေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အေမႊးေလးေတြ သန္႔စင္ထားပုံရသည္။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္ခုမွာ ေဖာင္းတင္း၍ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္ခုၾကားရွိ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းတြင္ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလး  မ်ားမွာ စိုစိမ့္၍ထြက္ေနၾကသည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးထိပ္မွ ေျပာင္တင္းေနေသာ ထိပ္ဖူးႀကီးကို အရည္ၾကည္ေလးေတြ စုိ႔ထြက္ေနသည့္ ေစာက္ပတ္ဝေလး တြင္ ေထာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ...လီးတန္ႀကီးအရင္းကို လက္ျဖင့္ကိုင္၍ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ ေလွ်ာက္ကို စုန္ဆန္ပြတ္ေပးရာ ပထမ ခင္ႏွင္းဦး၏ ခါးေလး ေကာ့၍ ေကာ့၍ တက္လာသည္။ လီးထိပ္က ေထာင္တက္ေန ေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကို ခလုတ္တိုက္ေနသည္။ ခင္ႏွင္းဦး မခံစားႏိုင္....ခဏၾကာေတာ့ ခင္ႏွင္းဦး၏ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီးမ်ား လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္၍ လာေတာ့သည္။ ေစာက္ပတ္ဝမွ ထြက္လာေသာ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း ဒလၾကမ္းပင္ျဖစ္သည္။ စိုးသီဟ၏ လီးတန္ႀကီး တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္၍လာသည္။ စိုးသီဟ အသက္ကိုတစ္ဝႀကီး ႐ႈသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ လီးထိပ္ ကို ေစာက္ပတ္ဝသုိ႔ေတ့ၿပီး တဆက္တည္း လိုးသြင္းလိုက္ပါေတာ့သည္။
   “ ျဗစ္.....အ....ျဗစ္.....ျဗစ္....ဟင္း.....ဟင္း.....ျဗစ္.....အမေလး.....ျဗစ္....ျဗစ္.....ဖြတ္.....အ....ကၽြတ္....ကၽြတ္.. ....အဟင္း....”
   ခင္ႏွင္းဦး မ်က္ႏွာေလး႐ႈံ႕မဲ့သြားၿပီး ရင္ေလးေရာ ခါေလးပါ ေကာ့တက္သြားသည္။ လီးတစ္ဆုံးဝင္သြားသည္ႏွင့္ စိုးသီဟက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမ၏ရင္သားေတြကို လွမ္းဆုပ္သည္။ ဖ်စ္ညွစ္ေပးသည္။ ႏို႔သီးေလးေတြကို ေခ်မြေပးသည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ ႐ႈံ႕မဲ့ေနေသာ မ်က္ႏွာေလး တေျဖးေျဖးေျပေလ်ာ့လာသည္။ ထိုသုိ႔ လုပ္ေပးေနရင္း ခင္ႏွင္းဦး၏ ေစာက္ေခါင္းထဲ သုိ႔ တစ္ဆုံးဝင္ေနေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ႏွဲ႔ေပးျပန္သည္။
   “ ဟင္း....ဟင္း....အို....ကၽြတ္....ကၽြတ္....”
   ခင္ႏွင္းဦး၏ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီးမ်ား ေကာ့ကနဲ ေကာ့ကနဲ တက္၍လာသည္။ စိုးသီဟက သူ၏လီးတန္ႀကီးကို လက္သုံးလုံးသာသာေလာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
   “ အ...အ....အင္း....”
   ၿပီးေတာ့....လီးတန္ႀကီးကို ခင္ႏွင္းဦး၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသုိ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေဆာင့္ကာျပန္သြင္းသည္။
   “ ျပြတ္....ဖြတ္....”
   “ အင့္....ဟင့္....”
   ခင္ႏွင္းဦး၏ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးျဖဴျဖဴေလးမွာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ တစ္ခ်က္ျဖစ္ကာ တုန္တက္သြားသည္။ စိုးသီဟသည္ လီးကို လက္ေလးလုံးခန္႔သာ ဆြဲဆြဲထုတ္ၿပီး ေလးေလးႏွင့္မွန္မွန္ ေဆာင့္၍လိုးေပးသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ လီးတန္ႀကီးအရင္းကို ေအာက္သုိ႔ နည္းနည္းႏွိမ့္၍ ညင္ညင္သာသာေလးေဆာင့္၍ အလိုးလိုက္တြင္ေတာ့....။
   “ အင့္....ဟင့္....ကၽြတ္....ကၽြတ္....”
   သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားၿပီး ရင္ထဲတြင္ က်င္၍တက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရခက္စြာျဖင့္ အေယာင္ ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ကာ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးကို ေစာက္ပတ္အတြင္းသားေလးမ်ားက ဆြဲ၍ညွစ္လိုက္သည္။ စိုးသီဟက လည္း ခင္ႏွင္းဦး၏ တုံ႔ျပန္မႈမွာ အရသာထူးလွသည္ျဖစ္၍ လီးတန္ႀကီးကို ဒစ္ႀကီးနားအထိ ဆြဲ၍ဆြဲ၍ထုတ္ကာ ေဆာင့္ပါေလ ေတာ့သည္။
   “ ျပြတ္....ပလြတ္....ဖြတ္....ဖြတ္....အင့္....ဟင္း....ကို....ကို....စိုး....အမေလး....ဟင္း....ဟင္း....”
   ရင္ထဲတြင္ မြန္းၾကပ္ျပည့္သိပ္၍လာကာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ခင္ႏွင္းဦးမွာ အသံထြက္၍ ညီးညဴမိ လိုက္သည္။ အရသာေတြအီဆိမ့္တက္လာေသာ စိုးသီဟက သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ခင္ႏွင္းဦး၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသုိ႔ ေမွာက္ ၍ခ်ကာ တင္းၾကပ္စြာေပြ႔ဖက္၍ ဖင္ၾကြကာ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။
   “ ျပြတ္....ပလြတ္...ျပြတ္....ျပြတ္....အဟင့္....ဟင္း....ျပတ္....ျပြတ္....”
   မၾကာမီမွာပင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တဟင္းဟင္းျဖစ္၍လာၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္၍ လာရသည္။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး လည္း အားမရႏိုင္ျဖစ္၍လာရသည္။ စိုးသီဟ၏လက္က သူမ၏ခ်ဳိင္းေအာက္မွေန၍ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီလွ်ဳိသြင္းလိုက္ၿပီး ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္၍ဆြဲကာ အားကုန္ေဆာင့္၍လိုးေတာ့ရာ တစ္ခဏ အတြင္းမွာပင္....
 “အား....အမေလး...အင့္....အ...အမေလး....ေလး....”
   ဟူေသာ အသံေလးမ်ားျဖင့္ စိုးသီဟ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တင္းၾကပ္စြာဖက္၍ထားေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ လက္ေလးႏွစ္ ဖက္က စိုးသီဟ၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို စိတ္ရွိလက္ရွိထု႐ိုက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးတြန္႔လိမ္သြားစဥ္မွာပင္ စိုးသီဟမွာလည္း ‘အင္း’ ကနဲ တစ္ခ်က္ညီး၍ လီးကိုအတင္းထိုးစိုက္ဖိကပ္ကာ....သူ၏ ခါးႀကီး တြန္႔ကနဲ တြန္႔ကနဲ တက္သြားရပါေတာ့သည္။

   မင္းဒင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးက ေစ့႐ုံသာေစ့ထားသည္။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႔ ခင္ႏွင္းဦး အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည္ပဲ...။ အခုဘယ္သြားေနလဲ အိမ္ေပၚေရာက္ကာမွ မင္းဒင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ကို တစ္ခါျပန္၍ ၾကည့္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ ဖိနပ္ကရွိေနသည္။ ဒါဆို ဒီေကာင္မေလး အိပ္ေနတာပဲျဖစ္မည္။
   “ ဟင္း....ဘယ္လိုဟာမေလးလဲမသိဘူး....အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲျဖစ္မယ္....ခါတိုင္း ဒါမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး....” ဆိုေသာ အေတြးေပါင္းစုံက မင္းဒင္၏ ေခါင္းထဲတြင္ ျဖတ္သန္း၍သြားသည္။ မင္းဒင္က ခင္ႏွင္းဦး၏ အေဒၚေက်ာင္းဆရာမႀကီး ေဒၚမိုးမိုး၏ ေယာက်္ားျဖစ္သည္။ အခုဆိုလွ်င္ ေဒၚမိုးမိုးက အသက္(၆၀)ျပည့္ၿပီး အၿငိမ္းစားယူထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းဒင္က အသက္(၄၀)သာရွိေသးသည္။ ဆရာမႏွင့္ တပည့္ယူခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး....ခုခ်ိန္ထိ သားသမီးတစ္ေယာက္မွ်မရခဲ့ေပ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခန္းစီ တစ္အိပ္ယာစီခြဲၿပီး အိပ္ခဲ့ၾကတာလည္း သုံးေလးႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ အေပၚမွာ ဝတ္ထားေသာ ရွပ္အကၤ် ီကို ခၽြတ္၍ မင္းဒင္ သူ၏အိပ္ခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ရွပ္အကၤ် ီကို ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္၍ အိပ္ယာေပၚသုိ႔ လွဲမည္အလုပ္ သူ၏ အိပ္ယာခင္းတြင္ တစ္ထြာပတ္လည္ခန္႔ စိုေနေသာ အကြက္ႀကီးတစ္ကြက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မင္းဒင္ အေပၚဘက္ ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အေပၚတြင္ သပ္ရပ္စြာတင္ထားေသာ ျခင္ေထာင္တြင္ ဘာမွမေတြ႔ရဘဲ ဒါဆိုအေပၚမွက်လာေသာ ေရမျဖစ္ႏိုင္....။ အဆိုပါစိုေနေသာ အစြန္းကြက္ႀကီးကို မင္းဒင္ လက္ဖဝါးျဖင့္ ဖြဖြေလးပြတ္ၾကည့္သည္။ စိုထိုင္းထိုင္း စီးထန္း ထန္းႏွင့္ မင္းဒင္ သူ႔လက္ဖဝါးကို ႏွာေခါင္းျဖင့္ ကပ္၍နမ္းၾကည့္သည္။ ‘ဟင္...’ မင္းဒင္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားသည္။ ဘာလဲဆို တာ အတတ္သိလိုက္ၿပီး ခင္ႏွင္းဦး....ခင္ႏွင္းဦး ေတာ္လွ....ေတာ္လွျဖင့္ ေယာင္းမျမင္းစီးထြက္ၿပီ...ၿဗံဳးကနဲ ခက္ထန္ၾကမ္း ၾကဳတ္သြားေသာ မင္းဒင္၏ မ်က္ႏွာႀကီးက တေျဖးေျဖးေျပေလ်ာ့ကာ ၿပံဳးေယာင္သန္းလာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ခင္ႏွင္းဦး၏ အခန္းဘက္ဆီမွ တံခါးဖြင့္သံႏွင့္ ေျခသံတုိ႔ၾကားလိုက္ရသည္။
   “ ခင္ႏွင္းဦး....ခင္ႏွင္းဦး....”
   “ ရွင္....”
   မင္းဒင္ ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ခင္ႏွင္းဦး သူ၏အိပ္ခန္းဝသုိ႔ေရာက္လာသည္။ မင္းဒင္လွမ္းၾကည့္၍ အကဲခတ္လိုက္ သည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ မ်က္ႏွာက မလုံမလဲႏွင့္ ပန္းဆီေရာင္သန္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့...အေတာ္ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ ပုံမ်ဳိးေတြ႔လိုက္ ရသည္။
   “ ဘာလဲ...အန္ကယ္....သမီး....အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ တံခါးေသာ့မပိတ္မိတာ....”
   မင္းဒင္ သူမမ်က္ႏွာကို ၾကည့္၍ၿပံဳးလိုက္သည္။
   “ ဒီနားလာဦး....”
   ခင္ႏွင္းဦး သူ႔နားေရာက္လာသည္။
   “ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ....”
   “ ဟို....ရွင္...ဟို...ဟို....သမီး...မသိဘူး....အိပ္ေနတာ....”
   မင္းဒင္ ျပလိုက္ေသာ အိပ္ယာခင္းေပၚမွ အစိုကြက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ခိုက္....ခင္ႏွင္းဦး ဆတ္ကနဲ တုန္သြား သည္။ ၿပီးေတာ့...သူမ၏ စကားေတြက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ထြက္လာသည္။ သူမႏွင့္ စိုးသီဟ လြန္ခဲ့ေသာ နာရီဝက္ ခန္႔ကမွ ဒီအိပ္ယာေပၚမွထခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား....။
   “ ေအး....ဒီကိစၥ....သမီးမသိဘူးဆိုေပမယ့္....အန္ကယ္....သိတယ္....ကဲ....သမီးသြားေတာ့....အန္ကယ္ မင္း အန္တီကို မေျပာပါဘူး....”
   “ ရွင္....”
   ခင္ႏွင္းဦး မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းကာ ေခါင္းငု႔ံၿပီး အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသြားေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ရင္း မင္းဒင္ ၿပံဳးလုိက္ျပန္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ရွိေစေတာ့....ေကာင္မေလး ပင္ပန္းေနၿပီ.... သူလည္းခုမွ မာဆတ္ကျပန္လာတာ မဟုတ္ပါလား....။
   “ ဟာ....အန္ကယ္....”
   အၿမဲတေစ နီေစြးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းထူထူလုံးလုံးေလးကို မင္းဒင္၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ငုံစုပ္တာကို ခံလိုက္ရသည္။
   “ ဟြန္း...အြန္း...ဟင္း....ဟင္း....”
   သက္ျပင္း႐ႈိုက္သံမ်ား ၿပိဳင္တူေပၚလာသည္။ ခင္ႏွင္းဦး၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ား ေမွးစင္း၍ က်လာသည္။
   “ အန္ကယ္....ရွင္...ရွင္....”
   ခင္ႏွင္းဦး ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာျပြတ္ကနဲ ကြာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ မင္းဒင္က ကၽြမ္း သည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို အလွ်င္အျမန္ဆြဲယူကပ္သည္။ အပူလိႈင္းစီးေၾကာင္းက ခင္ႏွင္းဦး၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္းသုိ႔ စီးဝင္ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြား သည္။
   “ ျပြတ္....အို....”
   အသိေလးတစ္ခ်က္ဝင္သည္ႏွင့္ ခင္ႏွင္းဦး ႏႈတ္ခမ္းကို ဆြဲခြာ၍ ေျပးထြက္ရန္ ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ ဒီမွာတင္ မင္းဒင္၏ မာေက်ာလွေသာ ပစၥည္းႀကီးက သူမ၏ေဖာင္းေဖာင္းကားကား ဖင္သားလုံးလုံးေတြဆီသုိ႔ ထိုးေဖာက္ထိကပ္ရင္း မင္းဒင္က သူမကိုေနာက္ေက်ာမွ ဖက္လိုက္သည္။
   “ ျပြတ္...ျပတ္...ျပတ္...”
   မင္းဒင္က ခင္ႏွင္းဦး၏ လည္ဂုတ္ေဖြးေဖြးေလးကို နမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့...ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး တစ္ကိုယ္ လုံး ၾကက္သီးထသြား႐ုံမွ်မက သူမ၏ တင္သားကို ဖိကပ္ထိုးေထာက္ထားေသာ ပစၥည္းႀကီးမွာ တင္းကနဲ တင္းကနဲ ႐ုန္းကန္ ထၾကြေနသည္ကို သိေနရသည္။ ခင္ႏွင္းဦးက အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ သူမကို ဖက္ထားေသာ မင္းဒင္၏ လက္အစုံက သူမ၏ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ခပ္က်စ္က်စ္ ဆုပ္နယ္ဆြဲကိုင္ၿပီး ေခ်မြနယ္ဖတ္ေနျပန္ရာ ခင္ႏွင္းဦး တစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳး ၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ စိတ္မ်ားေယာက္ယက္ခတ္ကာ ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္။ ရပ္ေနေသာ သူမ၏ ေျခေထာက္ေတြ ယိုင္နဲ႔လာ သည္။
   “ အင္း....အန္ကယ္....သမီးကို...သနားပါ....”
   လိႈက္ေမာတုံခါစြာ ေတာင္းပန္သံေလးက ရာဂဘီလူး မင္းဒင္ကို မေျဖာင္းဖ်ႏိုင္ေခ်။ မင္းဒင္၏ သန္မာေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္မွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ ခင္ႏွင္းဦး သူမကိုယ္လုံးေလးကို အတင္းလႈပ္၍႐ုန္းသည္။ ဒီမွာတင္ သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက ဟသြားပုံရၿပီး....ေနာက္မွ ဖိကပ္ထိုးေထာက္ထားေသာ မင္းဒင္၏လီးႀကီးက သူမ၏ ေပါင္ၾကား သုိ႔ တိုးဝင္လာသည္။ မင္းဒင္ ဒူးကိုညြတ္၍ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကားက ပုဆိုးႏွင့္ ထဘီခံေနေသာ္လည္း သူ႔လီး ႀကီးက ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္၍ေနသည္။ ခင္ႏွင္းဦး အရည္ေပ်ာ္ခ်င္လာသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိ ၍လာသည္။ မင္းဒင္က ခင္ႏွင္းဦး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲလွန္၍ ရင္ျခင္းအပ္လိုက္သည္။ ဒီအခါတြင္ေတာ့ မင္းဒင္ ၏ ပစၥည္းႀကီးက ခင္ႏွင္းဦး၏ ေစာက္ပတ္အုံေလးေပၚသုိ႔ ထဘီေပၚမွ ခပ္တင္းတင္း ဖိေထာက္ထားလိုက္သည္။
   “ အင့္....အင္း....”
   ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ဖိကပ္စုပ္နမ္းလိုက္ျပန္ၿပီး....ခင္ႏွင္းဦး၏ လွ်ာဖ်ားေလးကို ကလိ၍ဆြသည္။
   “ ခ်စ္လိုက္တာ....ႏွင္းေလးရယ္...”
   ခင္ႏွင္းဦး၏ ႏွိပ္ေစ့ေလးေတြတပ္ထားေသာ ရင္ေစ့အကၤ် ီေလးက ပြင့္ထြက္သြားသည္။ အနက္ေရာင္ ဘရာစီယာ ေလးထဲမွ ဝင္းဝါေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ညင္သာစြာ ေကာ္ထုတ္သည္။ ဝင္းကနဲ အိစက္ျပည့္တင္းစြာ ကန္ထြက္လာေသာ ႏို႔ ေလးႏွစ္လုံးက မင္းဒင္၏ ရာဂမီးကို ဟုန္းကနဲထသြားေစသည္။
   “ အန္...အန္ကယ္....မလုပ္....အ....”
   အသံေလးက ညင္သာလြန္းၿပီး ေမာသံေလးျဖင့္ တုန္ခါ၍ေနသည္။
   “ ႏွင္းေလးကို...ကိုယ္ လိုးခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ....”
   ၾကားရတာႏွင့္ပင္ ရင္ထဲတုန္ခါသြားၿပီး ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ မ်က္ေတာင္ႀကီးေတြ စင္းက်ကုန္သည္။ မင္းဒင္ ႏို႔သီးေခါင္း ရဲရဲေလးမ်ားကို ညင္သာစြာ စုပ္ယူလိုက္သည္။
   “ ျပြတ္....အ....အ...ဟင့္...အင္း...ဟင္း....ဟင္း....”
   ခင္ႏွင္းဦး ဆတ္ဆတ္ခါ သြားသည္။ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက မင္းဒင္၏ ဆံပင္မ်ားၾကားသုိ႔ တိုးဝင္ကာ မင္းဒင္၏ ေခါင္းကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မခ်င့္မရဲကိုင္ၿပီး ႏုိ႔စုိ႔ခံေနမိသည္။
   “ ျပြတ္....ျပြတ္....ျဗစ္....ျဗစ္....အ....အာ....ဟင္း....”
   ခင္ႏွင္းဦး မ်က္လုံးမဖြင့္ဘဲ သက္ျပင္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိသည္။ မင္းဒင္၏ လက္ဖဝါးက သူမ၏ ေစာက္ပတ္အုံ ေလးကို အုပ္၍ သုတ္လိုက္သည္။ ထြက္ေနေသာ အရည္ၾကည္ေလးေတြက ထဘီကိုေဖာက္၍ မင္းဒင္ လက္ကို  စိုသြား သည္။ မီးစိမ္းျပေနၿပီ...ဂီယာေျပာင္း၍ ေမာင္းထြက္ရေတာ့မည္။ မင္းဒင္ သူမကို ေပြ႔ခ်ီ၍ ကုတင္ေပၚသုိ႔ တင္လိုက္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး စိတ္ထဲ အန္ကယ့္အေပၚ အလိုမတူမႈေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ ေစာေစာက သူမကို ထိုးေထာက္ကာ ဖိကပ္ ထားေသာ ‘ဟာႀကီးက’ သူမ၏ ခ်စ္သူ စိုးသီဟ၏ ဟာထက္ အေတာ္ႀကီးထြားေၾကာင္း ေတြးလိုက္မိသည္။ မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္၍ ခင္ႏွင္းဦး အသာေလးၿငိမ္ေနသည္။
   မင္းဒင္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ဆီးခုံေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ဖြဖြရြရြေလး ပြတ္ေပးသည္။ အေမႊးထုက ထဘီ ေအာက္တြင္ လုံးေထြး႐ႈပ္ေထြးေနၾကၿပီ။ ထဘီကို ဆြဲခၽြတ္သည္။
   “ အို....မခၽြတ္....နဲ႔....ၾကည့္ပါလား....အဟင့္....”
   ခင္ႏွင္းဦး၏ စကားလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ အသံအေနအထားေလးေတြ ေျပာင္းလာေၾကာင္း မင္းဒင္ သတိထားမိလိုက္ သည္။ ေဖာင္းတင္းခုံးထေနေသာ ေစာက္ပတ္ဝင္းဝင္းေလးကို မင္းဒင္ ၿဖဲၾကည့္သည္။ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားေလးမ်ားက နီ ေစြး၍ ထြက္ေနေသာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားျဖင့္ ရႊမ္းလက္၍ေနသည္။ ေထာင္တက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္မထိပ္ ေလးျဖင့္ ပြတ္လွည့္လိုက္သည္။
   “ အား....ရွီး....ေသပါၿပီ...အ...အ....”
   ခင္ႏွင္းဦး ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္သြားသည္။ မင္းဒင္ ပုဆိုးကိုခၽြတ္၍ ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္သည္။ သံေခ်ာင္းအလား မာေက်ာ ေနသည့္ သူ႔လီးႀကီးျဖင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ထိုးေထာက္လိုက္သည္။
   “ အ...ဟာ...အ...အ...ဟင္း....”
   ဖင္ႀကီးေကာ့တက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္က်သြားသည္။ အကိုင္အတြယ္ အႏူးအႏွပ္ကအစ စိုးသီဟႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ ....သာလြန္ေကာင္းမြန္လွေသာ အန္ကယ္၏ အကိုင္အတြယ္ ထံမွာသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ စိတ္က ေရာက္ေနသည္။ စိုးသီဟ တင္ သာမဟုတ္....အန္ကယ္ကလြဲရင္ ခင္ႏွင္းဦး ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ေပ။
   “ ကိုယ္....လိုးေတာ့မယ္ေနာ္....ႏွင္းေလး...”
   “ ဟြန္း...ၾကည့္...သူသိပ္ႏိုင္တာပဲ...”
   မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္ ရႊမ္းပေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားျဖင့္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္သည့္အ ခိုက္....မင္းဒင္က သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို ေတ့ကာ တဆက္တည္း ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
   “ ျပြတ္....ပလြတ္....ဖြတ္...”
   “ အ...အင္း....”
   သံရွည္ေလးျဖင့္ညီးကာ ခင္ႏွင္းဦး သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးကို ဆီး၍ တြန္းထားမိသည္။
   “ အင္း....ဟင္း....အရမ္းႀကီးဘဲ...သူ႔ဟာႀကီးကလဲ....နဲတာႀကီးမဟုတ္ဘူး....”
   “ ဟဲ...ဟဲ...”
   “ ျပြတ္...စြပ္...ျပြတ္....ျပြတ္....”
   လီးႀကီးကို တဝက္ေလာက္ထုတ္ၿပီး ညင္သာစြာ ေဆာင့္၍လိုးေပးသည္။ ေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ ေညွာင့္ၿပီးလိုးၿပီး ေတာ့မွ လီးကိုၿဗံဳးကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
   “ ျဗစ္...”
   “ အိုး....အား....ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ...”
   မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးကို ျဖတ္ကနဲဖြင့္ၿပီး ခင္ႏွင္းဦး ကမန္းကတန္းေမးလိုက္ရွာသည္။ သူမ ေမးလိုက္ခိုက္မွာပင္ မင္းဒင္က ၿဗံဳးကနဲ ငုံ႔၍ သူမေစာက္ပတ္ကို ၿဖဲကာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံျဖင့္ ေတ့၍ စုပ္လိုက္သည္။ ေစာက္ေစ့ရဲရဲေလး တင္းကနဲ ေထာင္တက္သြားသည္။
   “ ျဗစ္...ျပတ္...ျပြတ္...ျဗစ္...ျဗစ္...”
   “ ရွီး...အုိး...ကၽြတ္....ကၽြတ္...ကၽြတ္....”
   မင္းဒင္၏ ဆံပင္ကိုစုံကိုင္ၿပီး မင္းဒင္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ေကာ့ကပ္ကာ ေခါင္းကို ဘယ္ညာ လူးရင္း...ညီးတြားလိုက္မိသည္။
   “ ျပြတ္...ျပတ္...ျပတ္....ျပြတ္....”
   “ အား....ရွီး...အား....အား....အ....”
   ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္စုပ္ယက္ေနမႈေၾကာင့္ ဒူးႏွစ္ဖက္က ဆတ္ကနဲ ေထာင္သြားကာ ေျခဖဝါးအစုံ က အိပ္ယာကို ကန္ေထာက္၍ ဖင္ႀကီးၾကြကာ ေကာ့တက္လာသည္။
   “ ျပြတ္....ျပြတ္...ပလပ္...ပလပ္....”
   လွ်ာအျပားလိုက္ႀကီးျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေအာက္ေျခမွ ေစာက္ေစ့ကို ေက်ာ္ကာ ယက္တင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ခင္ႏွင္းဦး ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္သြားရွာသည္။ မင္းဒင္ ေခါင္းေထာင္၍ ထလာသည္။ ၿပီးေတာ့...သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ အကၤ် ီကို ခၽြတ္လိုက္ သည္။ မင္းဒင္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားသည္။ ခင္ႏွင္းဦး အေမာေျဖရင္း မင္းဒင္ လုပ္သမွ်ကို မ်က္လုံးေလးေမွး၍ ၾကည့္ေန သည္။ မင္းဒင္က အသက္(၄၀)ဆိုေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္က က်စ္လစ္သန္မာလွသည္။ ၾကြက္သားစိုင္တုိ႔က သူ႔ေနရာႏွင့္သူ က်စ္ လစ္မာေက်ာေနသည္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ေမွးစင္းေနေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ မ်က္လုံးအစုံက ေတာက္ပ၍ အေရာင္ထြက္လာ သည္။
   “ အန္ကယ္....ဘာလုပ္အုံးမလို႔လဲ ဟင္....”
   သိရဲ႕သားႏွင့္ စကားမရွိစကားရွာ၍ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ေမးသည္။
   “ ႏွင္းေလးကို....ကိုယ္ -ိုးေတာ့မလို႔...”
   “ ကၽြတ္...ဒီစကားႀကီးပဲေျပာေန....”
   သူမ၏ မ်က္ေစာင္းေလးေတြက အလွပဆုံးျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ေစာင္းေလးအဆုံး သူမ၏ အၾကည့္က ေကာ့ေထာင္ ေနေသာ မင္းဒင္၏ လီးတန္ႀကီးဆီသုိ႔ေရာက္သြားၿပီး ရင္ထဲဖိုသြားသည္။ ျငဳပ္က်ည္ေပြ႔ႀကီးလားမွတ္ရသည္။
   “ ႏွင္းေလး....အဝတ္ေတြခၽြတ္လိုက္ပါလား....”
   “ ဟင့္အင္းကြယ္....”
   “ တုိ႔-ိုးၾကမယ္ေလ...”
   “ ဒီအတိုင္းလဲရသားနဲ႔ကြာ...”
   ခင္ႏွင္းဦး မူတူတူျငဴစူစူေလးေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းဒင္ကမရပါ။ ပထမဆုံး ရင္ဘတ္က်ယ္သီးေတြျပဳတ္ေန ေသာ သူမ၏ အကၤ် ီကို ကိုယ္မွခြာလုိက္ၿပီး က်န္ေသာဘရာစီယာကိုပါ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ခင္ႏွင္းဦး ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ သြားၿပီ။
   “ ဟင့္ကြယ္....ဘာမွန္းလဲမသိဘူး....”
   ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ခင္ႏွင္းဦး၏ မ်က္လုံးအစုံက ၿပံဳးေယာင္သမ္းေနသည္။
   “ ႏွင္းေလး....ကိုယ့္ဟာႀကီး ကိုင္ၾကည့္စမ္း....”
   “ ဟာကြာ...”
   ေျပာလဲေျပာ မင္းဒင္က ခင္ႏွင္းဦး၏ ညာဘက္လက္ေလးကိုဆြဲ၍ သူ၏လီးႀကီးေပၚ အသာေလးတင္ေပးလိုက္ သည္။ ေစာေစာက -ိုးထားသျဖင့္ မာေက်ာလွေသာ လီးတန္ႀကီးအေပၚ အခၽြဲအရည္တုိ႔က ကပ္ညိကာစီးထန္းထန္းျဖစ္ေန သည္။ တုန္ရီေနေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ပထမဖြဖြေလး လီးႀကီးကို ဆုပ္လိုက္ၿပီးေနာက္...အတင္းညွစ္၍ အားရပါးရကိုင္လိုက္သည္။ လီးႀကီးထိပ္မွ အရည္ၾကည္ေလး တစ္ေပါက္စုိ႔ထြက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရရင္း မေနႏိုင္မထိုင္ ႏိုင္ျဖင့္ ခင္ႏွင္းဦး စအိုေလးကို ႐ႈံ႕လိုက္မိသည္။
   “ ေမွာက္လုိက္ပါလား....ႏွင္းေလး....”
   “ ဟာကြာ...စိတ္..ညစ္..တယ္...”
   ေျပာမယ့္သာေျပာသည္ လက္ထဲမွလီးကို မလႊတ္ခ်င္ လႊတ္ခ်င္လႊတ္၍ ေမွာက္အိပ္လိုက္သည္။ မင္းဒင္က ေသး က်င္ေသာ သူမ၏ ခါးကိုဒူးေထာက္မိသည္အထိ ဆြဲေထာင္ပစ္လိုက္ရာ ႀကီးမားအိစက္ျဖဴဝင္းေသာ ဖင္ဆုံႀကီးမ်ားက သူမ၏ ေနာက္တြင္ ဒူးေထာင္ထားေသာ မင္းဒင္၏ လီးႀကီးတဲ့တဲ့၌ ခ်ိန္သားကိုက္ျဖစ္သြားသည္။ ခင္ႏွင္းဦးမွာ ဖင္ႀကီးကို ဖင္ဘူး ေထာင္းေထာင္ေပးထားသလိုျဖစ္ေနၿပီး ေထာက္ထားေသာ ဒူးႏွစ္ဖက္က အတန္ငယ္ကားထားေသာေၾကာင့္ ထူအမ္းအမ္းမို႔ ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းမွာ အတန္ငယ္ဟလ်က္ ေစာက္ပတ္ဝမွ အရည္ျဖဴျဖဴေလးကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ မင္းဒင္က လီးကို ေနာက္သုိ႔စူထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားသုိ႔ေတ့၍ သူမ၏ ဖင္သားႀကီးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကို အားရ ပါးရ ဆြဲကိုင္ညွစ္၍ လီးတန္ႀကီးကို -ိုးသြင္းလိုက္သည္။
   “ ျပြတ္...ပလြတ္....အား....အီး....”
   ခင္ႏွင္းဦး၏ ေခါင္းေလးေမာ့တက္သြားသည္။ မင္းဒင္ကလည္း အားရပါးရကို ေဆာင့္၍-ိုးသည္။
   “ ျပြတ္...ျပတ္...ပလြတ္....ျပြတ္...ျဗစ္...ျပြတ္...ျဗစ္....”
   “ အင့္....အင့္....အင့္....အဟင္း....”
   သဘာဝ၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ခင္ႏွင္းဦး၏ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးမွာ ေနာက္သုိ႔ျပန္၍ျပန္၍ ေကာ့ေဆာင့္လာသည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္၍ မာန္တင္းကာ ခင္ႏွင္းဦး အားရပါးရႀကီးကို အ-ိုးခံေနသည္။
   “ ျပြတ္....ဖြတ္....ပလြတ္....ပလြတ္...ျပြတ္...ျဗစ္....ဖြတ္....အင့္....အင့္...အ...အ...အင့္...အင့္....”
   ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲခါရမ္းသြားေသာ ခင္ႏွင္းဦး၏ ဖင္ႀကီးကို ထိန္း၍ကိုင္ကာ ေဆာင့္-ိုးသည္။ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေလးျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးက ႐ႈံ႕ခ်ီမဲ့ခ်ီ အံႀကိတ္ခ်ီျဖင့္ ေဝဒနာေပါင္းစုံကို ခံစားေနရသည္။
   “ ျဗစ္....ပလြတ္....ျဗစ္....ျဗစ္....”
   “ အ...အီး....အမေလး....ကိုယ္ရဲ႕....အ...ဟ....”
   ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ ခင္ႏွင္းဦး၏ ဖင္ဆုံေဖြးေဖြးႀကီးသာမက ကိုယ္လုံးျဖဴျဖဴေလးတစ္ခုလုံး ခါယမ္းသြားၿပီး အိပ္ယာ ေပၚ ေမွးခ်ထားေသာ သူမ၏ ေခါင္းေလးက ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ေထာင္ေထာင္သြားသည္။ ခင္ႏွင္းဦး အရသာထူးကို ဆြတ္ခူး လိုက္ၿပီကို သိလိုက္ေသာ မင္းဒင္က ေလးငါးခ်က္ေလာက္ အျပင္းထန္ဆုံး ေဆာင့္လိုက္ရင္း သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထည့္ လုိက္ေလေတာ့သည္။
ၿပီးပါၿပီ။

Myanmar new

အပ်ဳိစင္ေလးရဲ႕ေပးဆပ္ျခင္း (1)

အပ်ိဳစင္ရဲ႕ေပးဆပ္ျခင္း(1)

အိပ္ေနရင္းက ဆတ္ကနဲ ႏိုးလာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ေအးစိမ့္ေနသည္ ... ညကတည္းကရြာတဲ့မိုးက အခုထိ႐ြာေနဆဲ ... တိုက္ခန္းေလးဆိုေတာ့ အေအးဓာတ္ေလးက စိမ့္ေနသည္ ... မ်က္စိတစ္
ဖက္ကို ဖြင့္ရင္း ကုတင္ေျခရင္းက နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈း၀၀ ျဖစ္ေနၿပီ ... အလုပ္က ၉း၀၀ နာရီတက္ရမွာ ... ေနာက္က်လို႔ကေတာ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အဆူခံရေတာ့မယ္ ... အိပ္ရာက ၀ုန္းကနဲ
ထရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အျမန္၀င္ကာ မ်က္ႏွာ အျမန္သစ္ သြားအျမန္တိုက္လိုက္သည္ ... ည၀တ္ အက်ီ ၤရဲ႕ က်ယ္သီးေတြကို တစ္လံုးခ်င္း ခၽြတ္လိုက္သည္ ... ၀င္း၀ါေနေသာ ရင္သားေတြက အိကနဲ
ထြက္လာသည္ ... မွန္ထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ ကိုယ့္ရင္သားေတြကို ကုိယ္ၾကည့္ရင္း အနည္းငယ္ေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္ ... လံုးသည္ .. က်စ္သည္ ... ျဖဴသည္ ... မို႔သည္ ... ေမာက္သည္ ... ႏို႔သီးေလး
က ပန္းေရာင္ေလး ... အသီးေလးက အတြင္းထဲ နည္းနည္း၀င္ေနသည္ ... လွတာေတာ့ အရမ္းလွသည္ ... ေနမျမင္ လမျမင္ ... ဖံုးဖံုးဖိဖိထားလို႔လားမသိ ... အနာတစ္စက္မရွိ ... မွဲ႔ ေျခာက္တစ္စက္
မရွိ ။

ရင္သားႏွစ္ခုကို ဆပ္ျပာတိုက္ရင္း အနည္းငယ္ ပြတ္သတ္မိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာလိုလို ျဖစ္သြားသည္ ... ဒါေပမယ့္ ဘာမွန္းေသခ်ာမသိ ... လက္တစ္ဖက္ေျမွာက္ရင္း ခ်ိဳင္းကိုလည္း ေသခ်ာပြတ္လိုက္
သည္ ... ႐ုပ္ကေလးက လွတပတ ... လူၾကားထဲမွာ ခ်ိဳင္းက အနံ႔ထြက္လွ်င္ ရွက္လို႔ ေသလိမ့္မည္ ... ခ်ိဳင္းေမႊးေတြကို spa သြားၿပီး ႏႈတ္ထားေတာ့ ေျပာင္ရွင္းေနသည္ … ဒီဘက္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ ... ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးကိုလည္းတိုက္သည္ ... သူမ်ားေတြလို ဗိုက္ေခါက္ထြက္မေန ... ဘယ္ထြက္မတုန္း ... တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း GYM ကစားတာကိုး ... ဆပ္ျပာတုိက္ရင္း ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေရာက္သြားေတာ့ ဒါကလည္း တစ္မ်ိဳး ... အေမႊးပါးပါးေလးေတြနဲ႔ ႏုအိေဖာင္းမို႔ေနတဲ့ အသားစိုင္ေလး ... မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆံုး ပစၥည္း ... အေပါ့သြားလည္း ဒီထဲက ထြက္သည္ ... ရာသီလာလည္း ဒီထဲက ထြက္သည္ ... ကေလးေမြးရင္လည္း ဒီထဲက ထြက္တယ္တဲ့ ... ရႈပ္ေထြးလြန္းလို႔ ေသခ်ာေတာ့ နားမလည္ ... ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေတာ့ ဆပ္ျပာတုိက္လိုက္သည္ ... ေန႔တိုင္းဆပ္ျပာတိုက္လို႔လားမသိ ... ေအာက္က ပစၥည္းေလးက ျဖဴ၀င္းေနသည္ ... ေပါင္ေလးနည္းနည္းကားလိုက္ေတာ့ အတြင္းသားေလးက ဟ တယ္ဆို႐ံုေလး ဟလာသည္ ... ဆပ္ျပာနဲ႔ အနည္းငယ္ ေသခ်ာ ပြတ္လိုက္ေတာ့ ... စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ ...ရႈပ္ပါတယ္ ... ေနာက္မွ စဥ္းစားေတာ့မယ္ ... ႐ံုးက ေနာက္က်ေနၿပီ ... ဟင္း ... ေနာက္မွာ ဆပ္ျပာတုိက္ဖို႔ က်န္ေသးတယ္။ ကားစြင့္ေနတဲ့ တင္သားေတြကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္မွ ... ဖင္မွာ အနာေပါက္မွာေတာ့ ေၾကာက္သည္ ... အသန္႔ႀကိဳက္လို႔ပဲလား ... ဂ႐ုစိုက္လို႔လား မသိ ... တစ္ကိုယ္လံုး အနာမရွိ ... အမာ႐ြတ္မရွိ ... သြယ္လ်တဲ့ ေပါင္ေတြ ေျခေထာက္ေတြကိုလည္း ေသခ်ာ
ဆပ္ျပာတုိက္သည္ ... အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ေရပန္းက တ၀ုန္း၀ုန္းက်ေနတဲ့ ေရေအာက္မွာ ပြတ္သပ္လိုက္သည္ ။

မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါနဲ႔ အျမန္သုတ္ရင္း နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈း၂၀ ... ဒီေန႔ေတာ့ မန္ေနဂ်ာ မမရဲ႕ ပြစိပြစီ အေျပာေတာ့ ခံရေတာ့မယ္ ... အတင္စီးေတာ့ မခံႏုိင္ … အျမန္သြားမွ … ေဘာ္ဒီ - ိုးရွင္းကို တစ္ကိုယ
္လံုး လူးရင္း ဘရာစီယာကို တင္းတင္း ၀တ္လိုက္သည္ ... တင္းတင္း မ၀တ္လို႔ မျဖစ္ ... ႏို႔မို႔ဆို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔ အေနရခက္သည္။ လမ္းမွာေတြ႔သမွ် ေယာက်္ားေတြရဲ႕ အေရာင္
လက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက မခြာေတာ့ဘူး ... ရွက္စရာႀကီး ... ရင္သားေတြက အနည္းငယ္ထြားေတာ့ ဘရာစီယာၾကားထဲကေန အနည္းငယ္မို႔ထြက္ေနသည္ ... အဲဒါကေတာ့ မတတ္ႏုိင္ ... ႐ံုးတက္
အက်ီ ၤေလးက အစိမ္းႏုေရာင္ေလး ... ကိုယ္နဲ႔ ကြက္တိ ခ်ဳပ္ထားေတာ့ အားလံုး အိုေက ... စကဒ္ကို ေကာက္၀တ္လိုက္ေတာ့ … ဟိုက္ … ေမ့ေနၿပီ … အတြင္းခံ ၀တ္ဖို႔ … ဟြန္း မ၀တ္သြားမိလို႔က
ေတာ့ ေအာက္က ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေနမွာ … မေနတတ္ပါဘူး … ပင္တီ အသားေရာင္ေလးကို အသာစြတ္လိုက္သည္ … ဒီတင္သားေတြကလည္းေနာ္ … တစ္ေနသည္ … စကဒ္အမည္းေရာင္
ေလးကို ေကာက္၀တ္သည္ … ေသခ်ာတုိင္းၿပီး ေဒါက္ေတြ ထည့္ထားေတာ့ လံုးစက္ေနတဲ့ တင္သားေတြက အိအိတင္းတင္းေလး … သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မကို အားက်သည္ … နင့္အိုးက စဥ့္အိုး
က်ေနတာပဲတဲ့ … လမ္းသြားရင္ ေယာက္်ားေတြ ကၽြန္မ ေနာက္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္စိမခြာေတာ့ဘူး … ႏွာဘူးေတြ … မၾကားတၾကားလည္းေျပာေသးတယ္ … အိုးက ရွယ္ပဲတဲ့ … ဘာေတြ ရွယ္မွန္းေတာ့
မသိ … ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ေက်နပ္သည္။


မ်က္ႏွာကို ခရမ္နည္းနည္းလိမ္းၿပီး အၿပီးသတ္လိုက္သည္ ... မိတ္ကပ္တို႔ ... ႏႈတ္ခမ္းနီတို႔ ... မဆိုးခ်င္ပါဘူး ... မႀကိဳက္လို႔ ... သဘာ၀အတိုင္းေလးပဲ ႀကိဳက္တယ္ ... လက္ကိုင္အိတ္ထဲ ... ဟမ္းဖုန္းထည့္ ... မနိမ့္မျမင့္ ဖိနပ္ေလးကို ေရြးလိုက္သည္ ... အိမ္အကူ ေကာင္မေလး မိႏွင္းထည့္ထားေပးေသာ မုန္႔ဘူး ႏွင့္ ထမင္းခ်ိင့္ထည့္ထားေသာျခင္းေလးကို လွမ္းယူၿပီး

အိမ္အျပင္ထြက္လာလိုက္သည္ ..
``မမ ထီးက်န္ခဲ့ၿပီ´´
``ေအာ္ ဟုတ္ပ ... တံခါးေတြ ေသခ်ာ ေသာ့ခတ္ထားေနာ္ ... ဘယ္သူမွ ဖြင့္မေပးနဲ႔ သိလား ... ေဖေဖတို႔ ခရီးထြက္တာက ျပန္လာအံုးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး´´
``ဟုတ္ကဲ့ပါ မမ´´

မိုးရြာထဲမွာ ထီးေလး ေဆာင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုေတာ့ သေဘာက်သည္ ... အလုပ္က အိမ္ႏွင့္ နီးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္ ... ႏို႔မို႔ဆို အလုပ္ေနာက္က်သည္ႏွင့္ အထုတ္ခံရမည္မွာ ေသခ်ာသည္ ...

လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ျဖတ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားရသည္ ... ကိုယ့္ေနာက္ပိုင္းကို အရသာခံၿပီး ၾကည့္ေနမယ့္ လူေတြကိုေတာ့ နည္းနည္း စိတ္တိုမိသည္ ... သတိထားေလွ်ာက္ေနရင္းၾကားက တင္သားေတြက မသိမသာ လႈပ္ရွားသြားသည္ ... အပ်ိဳဆိုေတာ့ တင္သားက်စ္က်စ္ေလးေတြက သိပ္မလႈပ္ရွား ... မယမ္းခါ ... ဒါကိုပင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြက သြားေရက်ေနသည္ ... အကဲဆံုးက ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ... မနက္တိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး ေၾကြျပေနသည္ ... တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီထင္တယ္ ... မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္သြားေတာ့မွ လက္ထဲက လက္ကိုင္ပ၀ါေလးက်သြားသည္ ... ဒုကၡပါပဲ ... ကုန္းေကာက္လိုက္ရင္လည္း သူတို႔ အႀကိဳက္ျဖစ္ေတာ့မယ္ ... စကဒ္နဲ႔ ကုန္းေကာက္ဖို႔က နည္းနည္းခက္သည္ ... ကုန္းလိုက္သည့္တိုင္ တင္သားေတြက သိတယ္မလား ... တင္းေနတာကိုး ... သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ဖင္ကုန္းျပတယ္ ျဖစ္ေနအံုးမယ္ ... နဂိုကမွ ႏွာဘူးေတြ ... မ်က္လံုးေတြက ခြာမွာမဟုတ္ဘူး ...

ထားလုိက္ပါေတာ့ ... ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ အေနာက္ကေန ခ်ာတိတ္ ေျပးခ်လာသည္ ...
``မ ... မ´´
ရပ္ၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မဆုိးပါဘူး ... ေခ်ာေတာ့အေခ်ာသား ... မ်က္လံုးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး လက္ကိုင္ပ၀ါေလးကို ကမ္းေပးရင္း
``မ ... မ လက္ကိုင္ပ၀ါက်က်န္ခဲ့ၿပီ´´
မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔
``မလိုပါဘူး ... ငါက သက္သက္ ပစ္ထားခဲ့တာ´´
``ဟာ မကလည္း မာနႀကီးလိုက္တာ ... က်က်န္ခဲ့တာပါဗ်ာ ... ေစတနာနဲ႔လည္း ေကာက္ေပးရေသးတယ္´´
``မလုိခ်င္ပါဘူး ... ႐ံုးေနာက္က်ေနတဲ့ဟာကို ... မင္း လိုက္မလာနဲ႔ေနာ္ ... ခ်ာတိတ္´´
``ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာတိတ္ မဟုတ္ဘူး ... ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ေကာင္းလင္းဆက္ ... မ နာမည္က သႏၲာလင္းဆို´´
``ဒီမွာ ဟိတ္ ... မင္း ဘာသာ ေကာင္းလင္းဆက္မကလို႔ င႐ုတ္ေကာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါ စိတ္မ၀င္စားဘူး ... ဆက္မလိုက္လာနဲ႔ေနာ္ ... ငါ့လက္ေစာင္းက အုတ္ခဲ ငါးလံုးက်ိဳးတယ္ ... မယံုရင္ စမ္းၾကည့္မလား´´
``ဟာဗ်ာ ... မ ကလည္း´´

ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္ ... ေကာင္ေလးကေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကၽြတ္သြားတယ္နဲ႔ တူတယ္ ... ဆက္လုိက္လာရင္ေတာ့ လင္းလင္းလက္ေစာင္း အေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့ ... အမွန္ကေတာ့ ... ေျခာက္လိုက္တာပါ ... အုတ္ခဲငါးလံုးကြဲဖို႔ ဆိုတာ လြယ္တာ မွတ္လို႔ ... အုတ္ခဲ မက်ိဳးခင္ ... လင္းလင္း လက္ ... အရင္ က်ိဳးလိမ့္မည္ ... စိတ္ထဲက ... ခ်ာတိတ္ကို ... ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ... ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္ ... ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သတိေပးေနမိသည္ ...
သြားပါၿပီ ... လက္ကိုင္ပ၀ါတစ္ထည္ေတာ့ ... ေနာက္ဆို အိတ္ထဲ ထည့္ထားရမယ္ ...

လင္းလင္းတို႔ ႐ံုးခန္းဆိုတာက သံုးထပ္တုိက္လံုးခ်င္းေလး ... လိႈင္သာယာတို႔ ... တျခားမွာေတာ့ ဂိုေဒါင္ေတြ ဘာေတြရွိသည္ ... လင္းလင္းတို႔ က စာရင္းဌာနဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ႐ံုးတက္ၾကရသည္ ... ျခံထဲမွာေတာ့ ကားေတြ ထားသည္ ... ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာတို႔ တျခားလူေတြ ႐ံုးတက္ၾကသည္ ... လင္းတုိ႔က ဒုတိယထပ္ ... ဆရာက တတိယထပ္ ... ဆရာဆိုတာက လင္းတုိ႔ ေဘာ့စ္ကို ေျပာတာပါ ...

``ေမာနင္း အစ္မ´´
``ေမာနင္း လင္းလင္း´´
မန္ေနဂ်ာ အစ္မ မသူဇာကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ၿပံဳးျပလိုက္သည္ ...
``ဒီေန႔ အရမ္းလွေနပါလား´´
``အစ္မကလည္း အခ်င္းခ်င္း ေျမွာက္ေနျပန္ၿပီ ... အစ္မက ပိုလွပါတယ္ေနာ္ ... ေကာ္ဖီေသာက္မလား လင္းလင္း ေဖ်ာ္တိုက္မယ္ေလ´´
``အစ္မက ေကာ္ဖီ မေသာက္ခ်င္ဘူး ... ေရခဲမုန္႔ပဲ စားခ်င္တာ ... ဘယ္ေတာ့မွ စားရမွာတုန္း ... ေစာင့္ေနရတဲ့လူေတြကို အားနာပါအံုး´´
``ဟာ ... အစ္မကလည္း ... စကားေျပာရင္း ေဖာက္လာျပန္ၿပီ ... မရွိေသးပါဘူး အစ္မရယ္ ... လင္းလင္းမွ စိတ္မ၀င္စားတာ´´
``အံမယ္ေလး ... လင္းလင္းကသာ စိတ္မ၀င္စားတာ ... သတင္းေတြၾကားပါတယ္ေနာ္ ... လာႀကိဳက္သမွ်လူေတြကို အကုန္ျငင္းမွေတာ့ ဘယ္စြံပါ့မလဲ´´
``မသိပါဘူး အစ္မရယ္ ... လာေျပာလူေတြကို ဒီက ရင္မွ မခုန္တာ ...´´

ကလင္ ... ကလင္

``ခဏေနာ္ အစ္မ ... ဖုန္းလာေနတယ္´´
``ေအး ေအး´´
``ဟယ္လို´´
ျမတ္စြာဘုရား ... ေစာေစာစီးစီး ... ဆ ဆရာပါလား ...
``အမိန္႔ရွိပါရွင့္ ... လင္းလင္းပါ ဆရာ´´
``ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့ ... လုပ္ထားပါ့မယ္ရွင့္´´
``ဟုတ္ကဲ့ ... စိတ္ခ်ပါ ဆရာ´´
ဆ ဆရာ၏ မွာၾကားခ်က္မ်ားကို ခ်က္ခ်င္း ခ်ေရးၿပီး မသူဇာကို လွမ္းေပးလိုက္သည္ ...
``အစ္မေရ ... ဆရာက ... ဒီစာရင္ေလးေတြ လုပ္ေပးပါတဲ့ ... မနက္ျဖန္လိုခ်င္တယ္တဲ့ ...´´
``ေက်းဇူးပဲ လင္းလင္းေရ ... အစ္မတို႔ ဒီလ လခ်ဳပ္ အခုထဲက စလုပ္ထားရမယ္ ... ေနာက္ သံုးရက္ဆို လကုန္ၿပီေနာ္ ...´´
``ဟုတ္ ... အစ္မ´´

ဟုတ္ပ ... ဒီေန႔က ၂၈ ရက္ ဇန္န၀ါရီ .. အိ ... ေနာက္ သံုးရက္ေနရင္ လကုန္ေတာ့မယ္ ... အလုပ္ကေတာ့ မ်ားၿပီ ...


စာရင္းေတြ လုပ္ေနရင္း ကြန္ပ်ဴတာက ဘာျဖစ္သြားသည္ မသိ … ရပ္သြားသည္ … စိတ္ညစ္ပါ့ …
``လင္းလင္း … ကြန္ပ်ဴတာ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ´´ မသူဇာက လွမ္းေမးသည္။
``မသိဘူး အစ္မ … လုပ္ေနရင္း ရပ္သြားတာပဲ´´

ကြန္ပ်ဴတာ စပယ္ရွယ္လစ္ ေအာင္ေက်ာ္ထက္ ကို ေခၚရေတာ့မည္ … အမွန္က ဒင္းက ကိုယ့္စားပြဲေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရမွာ … ေအာက္ထပ္မွာ သြားၿပီး ကားဒ႐ိုင္ဘာေတြနဲ႔ ေလပန္းေနတယ္ထင္တယ္ … ဖုန္းတစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ၿပီး
“ေမာင္ေလးေရ … အစ္မ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာျဖစ္သြားလဲ မသိဘူး … တစ္ခ်က္ေလာက္ လာၾကည့္ေပးပါအံုး …”
“လာၿပီ အစ္မေရ … လာၿပီ”

ေအာက္ထပ္မွ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေျပးတက္လာသည္ … ဒီအလုပ္မွာ ေအာင္ေက်ာ္ထက္ကိုေတာ့ လင္းလင္း အခင္ဆံုး … အလုပ္မွာ တျခား ေယာက်္ားေလးေတြက အီစီကလီ လုပ္ခ်င္သည္ … နည္းနည္းခိုင္းမိရင္ … မ်ားမ်ား အခြင့္အေရးယူခ်င္သည္ … ေအာင္ေက်ာ္ထက္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ … လင္းလင္းကို အစ္မ တစ္ေယာက္လိုပဲ ေျပာသည္ … ဆက္ဆံသည္ … သူ႔မ်က္လံုးေတြမွာ မ႐ိုးသားတဲ့ အရိပ္အေယာင္မရွိ … ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္က လြဲရင္ … မိန္းကေလးေတြကို စိတ္မ၀င္စားတာ ေသခ်ာသည္ … ဒီမွာ လုပ္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ … သတိထားမိတာက သူ စြဲလန္းေနတာက ကြန္ပ်ဴတာ … အလုပ္မွာ ရွိတဲ့ လံုးလံုးက်စ္က်စ္ ေကာင္မေလးေတြကို စိတ္မ၀င္စားပဲ … ေလးေထာင့္ပံုးကိုပဲ စိတ္၀င္စားေနတာက နည္းနည္းေတာ့ ေဂါက္ေနၿပီထင္တယ္ …

“အစ္မ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ”
“ဟဲ့ ငါက ဘာျဖစ္ရမွာတုန္း … ျဖစ္တာက ဒီမွာ” ကြန္ပ်ဴတာကို လက္ညွိဳးထိုးလိုက္သည္ …
“ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒါကိုပဲ ေမးတာပါ အစ္မရယ္”
“ေအးဟယ္ … စာရင္းေတြ ထည့္ေနရင္း ရပ္သြားတာပဲ … ဒီေန႔ ႐ိုက္ထားသမွ်ေတာ့ ကုန္ၿပီ ထင္ပါတယ္”
“ေအးေဆးေပါ့ အစ္မရယ္ … ႏွစ္ခါ႐ိုက္ေတာ့ ပိုမွတ္မိတာေပါ့”
“နင့္အဘ … လကုန္လို႔မွ စာရင္းမၿပီးရင္ … နင့္ဆရာက ငါ့ကို ႏွစ္ခါ႐ိုက္လိမ့္မယ္”

လင္းလင္း စားပြဲက ညာဘက္မွာ နံရံပဲရွိေတာ့ ဘယ္ဘက္ကပဲ အ၀င္အထြက္လုပ္လို႔ရတယ္ … ေနရာက နည္းနည္းေတာ့ က်ဥ္းတယ္ … သူက ဘယ္ဘက္မွာရပ္ရင္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနမွန္းမသိဘူး … လုပ္ေတာ့လုပ္ေနတယ္ … ၾကားကအေနရ ခက္တာက လင္းလင္း … အနားမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က ကပ္ၿပီး ရပ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ တမ်ိဳးပဲ … ရွိန္းကနဲ လိုလို ဖိန္းကနဲ လုိလို … သူကေတာ့ ဘာမွ မသိ … ေလးေထာင့္ပံုးကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနသည္ …

“အစ္မ ဖယ္ေပးရမလား”
“ရတယ္ အမ … ၿပီးၿပီ”

ေဘးကေန ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး ေမာက္စ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းကိုင္လုိက္ေတာ့ သူ႔လက္နဲ႔ လင္းလင္းရင္ဘတ္ေလးက မသိမသာေလး ပြတ္ဆြဲသြားတယ္ … စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားတယ္ … ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္ … ကြန္ပ်ဴတာကိုသာ အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေနသည္ … ေနာက္ဆံုး သူ႔လက္ျပန္အ႐ုတ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္သားေလးနဲ႔ သူ႔တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ နည္းနည္း တိုက္မိသြားသည္ … ကိုယ္ကတြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားရင္း ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားက လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာေလးက စိကနဲ ညွစ္လိုက္မိသည္ … သူကေတာ့ သိေတာင္မသိ …

“အိုေကေနာ္ အစ္မ … အားလံုးရၿပီေနာ္”

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္သားကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ တိုက္မိတာ သူကေတာ့ မသိ … ခံရတဲ့ မိန္းကေလးရင္ထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းေလး ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲသြားတယ္ … လင္းလင္း မ်က္ႏွာေလး ပန္းေရာင္ေလး သန္းသြားသည္ … ေဘးက တျခားလူေတြကေတာ့ သတိမထားမိ … စိတ္ထဲမွာေတာ့ နညး္နည္း ရွက္သြားသည္ …

“ေက်းဇူးေနာ္ ေအာင္ေက်ာ္ထက္”
“ဟာ ရပါတယ္ … ဒါေတြက မိုင္နာပါ”

ေအာင္ေက်ာ္ထက္ ေအာက္ထပ္ကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေျပးဆင္းသြားသည္ … ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပါပဲ … ေျပာရင္လည္း ငါအလြန္ျဖစ္အံုးမယ္ … ေျပာလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ … တမင္သက္သက္ အခြင့္အေရးယူတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး … ထားလိုက္ပါေတာ့ …

ေန႔ခင္း သံုးနာရီေလာက္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္က်ေတာ့ သူက ျပန္တတ္လာသည္ … လင္းလင္းအတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္လာေပးသည္ … အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္က ေကာ္ဖီေသာက္ေလ့မရွိ … ဒင္းေလးက တစ္ေန႔ ေလးငါးခြက္ေသာက္သည္ … သူေဖ်ာ္သည့္ ေကာ္ဖီက အနံ႔ေရာ အရသာပါ နည္းနည္းေလးေတာ့ ထူးျခားသည္ … သူေသာက္ေတာ့ ကိုယ္ကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေသာက္ခ်င္သည္ … သူကလည္း အလုိက္တသိနဲ႔ ေဖ်ာ္ေပးရင္းက ေကာ္ဖီကို စြဲသြားေတာ့သည္ … အခုလည္းၾကည့္ … ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကိုင္ၿပီးတက္လာသည္ …

“အစ္မအတြက္”
ခြက္ေလးကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ခံုကို ေနာက္ျပန္ထုိင္လိုက္သည္ …
“ေက်းဇူးေနာ္ ေအာင္ေက်ာ္ထက္”
“အစ္မ အလုပ္မ်ားေနလား”
“လကုန္ရက္နီးၿပီဆိုေတာ့ သိတယ္မလား”
“ဟုတ္တာေပါ့ … ”
“ညေန အလုပ္ဆင္းရင္ ဘယ္သြားစရာရွိတုန္း”
“မရွိပါဘူး”
“ဟုတ္လို႔လား ေအာင္ေက်ာ္ထက္ရယ္ … ေကာင္မေလးနဲ႔ မခ်ိန္းထားဘူးလား”

လင္းလင္းကို ၾကည့္ၿပီး ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရီေရာ
“ေကာင္မေလး … ဟား ဟား … အစ္မက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးေနျပန္ပါၿပီ … ဘယ္ေကာင္မေလးမွ မရွိဘူး … အိမ္ျပန္မယ္ … ေရခ်ိဳးမယ္ … ထမင္းစားမယ္ … အိပ္မယ္”
“ဒါဆို ညေန အားတယ္ေပါ့”
“အားပါတယ္”
“တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါအံုး ေအာင္ေက်ာ္ထက္ရယ္ … ႐ံုးျပန္ရင္ အစ္မရဲ႕ laptop ေလးကို ၾကည့္ေပးပါအံုး”
“ဘာျဖစ္တာတုန္း”
“မသိပါဘူး … သံုးရတာ သိပ္အဆင္မေျပဘူး … နည္းနည္းေလးေနတယ္”
“အိုေကေလ … ႐ံုးဆင္းရင္ အတူတူျပန္ၾကတာေပါ့”


ညေန ငါးနာရီအလုပ္ဆင္းေတာ့ သူက ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနသည္ … မိုးက အခုထိ မစဲေသး …အရမ္းမရြာေပမယ့္ … မိုးစက္ေလးေတြ က်ေနတုန္း … ထီးေလးဖြင့္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ထီးပါတဲ့ ပံုစံမေပၚ …
“အစ္မေရ … မိုးကေတာ့ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ရြာေနုတုန္းပဲ”
“ဟုတ္ပဟယ္ … ျပန္ၿပီဆုိ ရြာၿပီ …ေကာင္ေလး ထီးမယူလာဘူးလား”
“ဟီး မနက္က ေမ့က်န္ခဲ့တယ္ … အစ္မထီးကိုပဲ ကပ္ေဆာင္းေတာ့မယ္”
ေသဟ … လင္းလင္းေရ … ကိုယ္ေရးတဲ့ ဇာတ္ကိုယ္ႏုိင္ေအာင္ ကေပေတာ့ … ကိုယ္က သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းထားေတာ့လည္း ေပးမေဆာင္းလို႔က မေကာင္း … မတတ္ႏုိင္ … အတူတူေဆာင္းရတာေပါ့ … ရွက္စရာႀကီး … သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က ္ထိုးၿပီး …
“ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ လုပ္ၿပီ … မိုးေန႔တိုင္းရြာေနတာ ဘာလို႔ထီးမယူလာတာတုန္း”
“ဟိုေလ … မနက္က အိပ္ယာထေနာက္က်ေတာ့ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီး ထြက္လာတာ … လမ္းတစ္၀က္က်မွ ထီးက်န္ခဲ့မွန္း သတိရေတာ့တယ္”
ဟင္း ျဖစ္ရမယ္ … အံမယ္ … လင္းလင္းလဲ ဘာထူးလဲ … အလုပ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔က နီးလို႔ … ႏုိ႔မို႔ဆို သူ႔ထက္ဆိုးမွာ … မိုးေလးဖြဲဖြဲေလးထဲမွာ … ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူေဆာင္းၿပီး အလုပ္ျပန္သြားတာကို အလုပ္ကလူေတြက သတိထားမိၾကတယ္ … မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ဘာေတြ အတင္းေျပာၾကမလဲ မသိ … မတတ္ႏုိင္ … အိုး … ကိုယ္က ႐ိုးသားရင္ၿပီးတာပါပဲ …

သူကေတာ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေအာင္ ေျပာၿပီး အတူတူေလွ်ာက္လာေပမယ့္ … လင္းလင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးေလး ၾကည္ႏူးေနပါတယ္ … တကယ္ပါ ဘုရားစူးပါေစ … ဘယ္တုန္းကမွ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ထီးအတူတူေဆာင္းၿပီး မိုးရြာထဲ မေလွ်ာက္ဘူးပါဘူး … ထီးအတူတူေဆာင္းလာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အသားနဲ႔ ကိုယ့္အသားက နည္းနည္းေတာ့ ထိမိတာပါပဲ … ထိမိလိုက္တုိင္း ရင္ထဲမွာ ဖိန္းကနဲ ရွိန္းကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္ … ခပ္ခြာခြာက ေလွ်ာက္လို႔ လည္း မေျပာရက္ … ဘာလို႔မွန္းမသိ … ေက်နပ္ေနသည္ … တျခားအခ်ိန္ေတြဆို … ကိုယ့္အသားလာထိရင္ လုံး၀မႀကိဳက္ … ေဒါသက ေထာင္းခနဲ ထြက္လာတတ္သည္ … မိုးက ရြာေနရင္းက ပိုသည္းလာသည္ … မိုးစိုမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပိုၿပီး ပူးကပ္သြားသည္ … သိတဲ့အတိုင္း ရန္ကုန္မိုးက … ရြာရင္ တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ ေလပါ တုိက္သည္ … လမ္းကေျဖးေျဖးပဲ ေလွ်ာက္ေနရသည္ … ေျခာ္လဲမွာလည္း စိုးသည္ … ေလက အရမ္းတုိက္လာေတာ့ ထီးကို ကိုင္ရတာ အဆင္မေျပ … တစ္ဖက္က ထီးကိုင္ရင္း တစ္ဖက္က ျခင္းေတာင္းေလးကိုင္ရေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပ … ဘယ္လက္နဲ႔ ထီးကိုင္ထားေတာ့ သိပ္ေတာ့ အားမပါ … ေလတိုက္လွ်င္ လန္သြားႏိုင္သည္ … ေတြးေနတုန္းပဲ ဇတ္ကနဲ ထီးကလန္သြားေတာ့ … သူက ထီးကို ကမန္းကတန္း ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္ … သူ ဖမး္ကိုင္လိုက္တာက ထီးကိုင္ထားတဲ့ လင္းလင္းလက္ကို … အိုး … ဒိန္းကနဲ ရင္ေတြခုန္သြားသည္ … တစ္ခါမွ ဒီလို အကိုင္မခံရဖူးေတာ့ … ဆန္႔က်င္ဘက္ အေတြ႔အထိေၾကာင့္ ၾကက္သီးေလးမ်ား ထသြားသည္ … စိတ္ထဲမွာလည္း မေနတတ္ျဖစ္သြားသည္ … ေျပာလည္းမေျပာရဲ … ရွက္ေနမိသည္ … မ်က္ႏွာႏွစ္ခု အေတာ့္ကို နီးကပ္ေနေတာ့ … သူ႔အသက္ရႈသံကိုေတာင္ ၾကားရသည္ … ကိုယ္ေတာင္ ေျပာင္းဆန္ေနရင္ သူ႔ရင္ထဲမွာေကာ ဘာျဖစ္ေနမလဲ … သတိထားေနရင္းၾကားမွ လင္းလင္း ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေနာက္ကို ပက္လက္လန္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္ ...

“အေမ့”

ေအာင္ေက်ာ္ထက္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ကေန ခါးကို အျမန္ လွမ္းဖက္ၿပီး ထိန္းေပးလိုက္သည္ … အင့္ … တင္းရင္းေနတဲ့ တင္သားေတြအေပၚကေန လင္းလင္းရဲ႕ ခါးေသးေလးကို လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့ … အိုး … လင္းလင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အိအိေလးဟာ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္ … ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ … ရွက္ေသြးဖ်န္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက နီရဲတြတ္ေနသည္ …တင္းတင္းေလး ဖက္ထားေတာ့ လင္းလင္းတစ္ကိုယ္လံုး သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနသည္ … ရင္ခုန္သံေတြက တအားျမန္လာသည္ … သူေရာ … ဟုတ္ပ … သူ႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ တဒိန္းဒိန္းကို ၾကားေနရသည္ …

“မ ေျခေထာက္နာသြားေသးလား”
“ဟင့္ … အင္း”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ … သူ႔လက္ေတြကို တြန္းဖယ္ဖို႔ အားမရွိ … သူ႔လက္ကို ဖယ္ခိုင္းဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဆြံ႔အေနသည္ … ဒီလို မိုးသည္းထဲမွာ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ စကားလံုးေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာေနၾကတယ္ … ၾကင္နာစြာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္ေနမိတဲ့ … သူ႔မ်က္လံုးအၾကည့္ကေန ဘာေတြ ေျပာခ်င္လဲဆိုတာ လင္း သိတယ္ … လင္းရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကလည္း အရည္ေတြလဲ့ေနၿပီး သူ႔ကို လင္းရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို ျပေနမိတယ္ … လင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို တစ္ေယာက္ သိသြားၿပီ … ေအာ္ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါပါလား …

“လက္ႀကီးက ဖယ္ပါအံုးကြာ” လင္းလင္း အသံေလးက တုိးတုိးေလး …
သူ႔လက္ကို ႐ုတ္လိုက္ၿပီး ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ႔ …
“ဟာ … ေဆာရီး … မ … မကို အသားယူခ်င္လို႔ ကိုင္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ … မ … ေခ်ာ္လဲမွာ စိုးလို႔ လွမ္းကိုင္လိုက္တာပါ”
ဘာေတြလာၿပီး ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေနတာလဲ … မ်က္ေစာင္ေလးတစ္ခ်က္ထုိးရင္း …
“ရပါတယ္”
သူ႔ရဲ႕ကုိယ္နံ႔က လင္းလင္းကိုယ္ေပၚမွာ စြဲေနၿပီ … ေယာက်္ားေလးေပမယ့္ … ေခၽြးေစာ္မနံ … ၾကည့္ရတာ Roll On သံုးတယ္ထင္ပါတယ္ … အနံ႔ေလးတမ်ိဳးေလးပဲ … လူပ်ိဳနံ႔ … ရင္ခုန္သံေတြက မီးရထားႀကီးခုတ္ေမာင္းသြားသလို တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ အက်ယ္ႀကီးၾကားေနတယ္ … အုိ … ရွက္စရာႀကီး … သူ မ်ားၾကားသြားမလား …

“မ စိတ္ဆိုးသြားလား … စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္ … မ ထင္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္က အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ပါဘူး”

စိတ္မဆိုးေပမယ့္ … စကားျပန္မေျပာမိ … ရင္ခုန္သံေတြက ဆူညံေနတုန္းပဲ … ဒါကို သူက မသိ … သူ႔ကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီ လို႔ ထင္ေနတယ္ … သနားစရာ မ်က္လံုးေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ေနရွာတယ္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နားေရာက္ေတာ့ စိတ္က နည္းနည္း ထင့္သြားသည္ … မနက္က အီစီကလီလာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးက လင္းလင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္းက ေဘးမွာပါလာတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္ထက္ကိုလည္း ျမင္ေရာ … ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနသည္ … သူကေတာ့ ဘာမွ မသိ … ေဘးကေန တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေတာင္းပန္စကားေတြ ေျပာေနသည္ … ေတာ္ပါေသးသည္ … ဟိုအေကာင္က ေနာက္ကေန လိုက္မလာ … ဒီလိုနဲ႔ တိုက္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေလွခါးတံခါးေသာ့ ဖြင့္ဖို႔ လက္ကိုင္အိတ္ထဲက ေသာ့ကို လွမ္းထုတ္လုိက္ေတာ့ …

“ေပး ေပး အစ္မ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္လိုက္မယ္”

သူက ေသာ့ဖြင့္ေပးၿပီး လင္းလင္းက အရင္၀င္လိုက္သည္ … ဒီေကာင္ေလးက အဲဒါမ်ိဳးေလးေတြ အလိုက္သိသည္ … ေသာ့ျပန္ခတ္ၿပီး ျပန္ေပးေတာ့ လက္ခ်င္းထိသြားသည္ … သူကေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ … ကိုယ္က ခုနက ရႈိးတိုးရွန္းတန္း အျဖစ္အပ်က္ေလး ျပန္ေပၚလာသည္ … ေသာ့ကို အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ရင္း … ေလွခါးကို တက္လိုက္သည္ … ေလးငါးထစ္ တက္ၿပီးေတာ့မွ သတိရလိုက္သည္ … ေလွခါးကို ငါက အရင္တက္ေတာ့ ငါ့အေနာက္ပိုင္းကို သူၾကည့္ေနမွာေပါ့ … ရင္ထဲမွာ ရွက္သြားသည္ … လွည့္လဲ မၾကည့္ရဲ … ေလွခါးထစ္ကို တက္တိုင္း အရမ္းလွတဲ့ လင္းလင္းရဲ႕ တင္သားေတြက ၿငိမ့္ကနဲ ၿငိမ့္ကနဲ ရမ္းခါသြားသည္ … ေလွခါးတက္သည့္အခါ ကိုယ္သည္ အနည္းငယ္ ေရွ႕သို႔ကိုင္းေလ့ရွိသျဖင့္ အေနာက္ကို ဖင္အနည္းငယ္ ကုန္းထားသည့္သေဘာပင္ … ေနာက္ၿပီး မိုးေရ ရႊဲရႊဲစိုထားသျဖင့္ စကဒ္သည္ အသားႏွင့္ တသားတည္းထိကပ္ေနသည္ … ေအာက္ခံ ပင္တီေလးရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ုိးေလးေတြက တင္သားေတြကို အနားသတ္ေပးထားတာကို ျမင္ေနရသည္ … စဥ့္အိုးသ႑န္ လံုး၀န္းေသာ လင္းလင္းတင္သားမ်ားသည္ ေအာင္ေက်ာ္ထက္ မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ ထင္ထင္ရွားရွား လႈပ္ရွားေနသည္ … အပ်ိဳစစ္စစ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ တင္သားမ်ားသည္ လံုးက်စ္ေနၿပီး ေလွခါးတက္သည့္အခါ အေနာက္မွ ၾကည့္သူအဖို႔ အေတာ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေနေပသည္ … ေအာင္ေက်ာ္ထက္သည္ကား လူသားတစ္ဦးေပတည္း … ကိုယ့္မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္မွာ လႈပ္ခါေနေသာ တင္သားလွလွ အိအိေလးကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ေထြျပားသြားသည္ … မေထြျပားပဲ ခံႏုိင္႐ိုးလား … ဒီေလာက္လွေသာ လင္းလင္း၏ တင္သားတင္းတင္း၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ႏွစ္ေပအကြာက ျမင္ေနရတာကိုး … ညဘာက္ေျခက အေပၚလွမ္းလိုက္ရင္ တင္သားေလးက ညာဘက္ကို မသိမသာေလး လႈပ္ခါသြားသည္ … ဘယ္ဘက္ေျခက အေပၚတစ္ထစ္ကို လွမ္းလိုက္ရင္ အိုးေလးက ဘယ္ဘက္ကို လႈပ္ခါသြားသည္ … စကဒ္ကလည္း ကြက္တိခ်ဳပ္ထားလို႔ ေကာက္ညွင္းထုပ္ေလးလို ျဖစ္ေနသည္ … ခုနက ကိုယ္လံုးအိအိေလးကုိ ဖက္ခဲ့တဲ့ အရွိန္ေလးကမေသေသးခ်ိန္မွာ အခုလို လင္းလင္းရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို အနီးကပ္ေတြ႔လိုက္ရလို႔ … ေအာင္ေက်ာ္ထက္ မခံႏုိင္ … ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေနသည္ … ရင္ထဲတြင္ မကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာသည္ … ေလွခါးအေကြ႔ေရာက္ေတာ့ လင္းလင္းထိန္းေလွ်ာက္ေပမယ့္ … မရ … တင္သားေတြက သိသိသာသာကို လႈပ္ခါသြားသည္ … ေတြးၿပီး … လင္းလင္းမ်က္ႏွာေလး နီရဲသြားသည္ … လင္းလင္း မသိမသာ ေအာင္ေက်ာ္ထက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ဒီေကာင္ေလးမ်က္ႏွာက နီရဲေနသည္ … မ်က္လံုးေတြကလည္း အေရာင္လက္ေနသည္ … ဟယ္ … ဒါဆို … ဒါဆို … ဒင္း ငါ့အေနာက္ပိုင္း အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး စိတ္ကစားေနၿပီနဲ႔ တူတယ္ … ငါ့ႏွယ္ေနာ္ … ရွက္လြန္းလို႔ ေသသာေသလိုက္ခ်င္တယ္ … ေနာက္ ႏွစ္ထစ္ တပ္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ … ေအာင္ေက်ာ္ထက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက လံုး၀ မခြာေတာ့ဘူး … ရွက္လြန္းလို႔ ေသလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ … စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သလိုလို … ဘာလိုလိုနဲ႔ … သတိထားၿပီး တက္ေတာ့ … ဖင္ကုိ ရႈံ႕ထားသလို ျဖစ္ၿပီး လင္းလင္း ေရွ႕ပစၥည္းေလးက အထဲမွာ ဆြဲ ဆြဲ ညွစ္ေနမိတယ္ … ခက္ေနတာက … အတြင္းက ပင္တီေလးက လိမ္ၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာေလးက ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏႈတ္ခုၾကားမွာ ေရာက္ေနေတာ့ … ဆြဲ ဆြဲ ညွစ္လိုက္တုိင္း … အတြင္းသားေတြကို ႀကိဳးေလးနဲ႔ ပြတ္ဆဲြသလို ျဖစ္ေနသည္ … ဆြဲညွစ္ေလ … ဖီလင္တက္ေလ … အသံကလည္း မထြက္ရဲ … ေလွခါးတစ္ထစ္တက္တုိင္း ေနာက္က ခ်ာတိတ္ကို ရွက္တာတမ်ိဳး … ေပါင္ၾကားထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးအမည္မသိ ေ၀ဒနာက တမ်ိဳး … ရွက္ရြံ႕စိတ္နဲ႔ ရမက္ႏိႈးဆြသလို ျဖစ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို တမ္းတလာသည္ … လင္းလင္း မ်က္ႏွာေတြလည္း ပူထူေနၿပီ … အပ်ိဳဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ … ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းေလးခိုးခ်ရင္း အခန္း၀သို႔ ေရာက္သြားသည္ …

ဖွတ်ဖွတ်ကိုကြေလို ( 18) ပြည့်မှဖတ်ပါ



သက် ကိုယ့်ကိုတကယ်ကောချစ်တာ ဟုတ်ရဲ့လားဟင်.?ဒီမှာကိုထွေး ချစ်တာကချစ်တာ စည်းကမ်းကစည်းကမ်းဘာမှမဆိုင်ဘူး မနက်ဖန် တရက်လေးတောင်ရှင် မစောင့်နိုင်ဘူးလား ဟင်…….သက်ရယ် မနက်ဖြန်ဆို ဟိုကောင်အောင်ကြီးရဲ့မင်္ဂလာအ၀င်နေ ့ပါဆိုမှကိုပြန်အိပ်ရမှာမဟုတ်ဘူးသူ့မိန်းမရွာကလဲဒီမြို့နဲ့က အေ၀းကြီး ကိုတို့သူငယ်ချင်တွေ အားလုံး မင်္ဂလာပြီးမှ ပြန်ရမယ်လို့ အစထဲကပြောပြီးသားပါဆိုနေမှရော။လုပ်ပါကွာ နော်….နော်..မရဘူး သက်က စည်းကမ်းကို မဖျက်နိုင်ဘူး မနက်ဖန် ည ကိုထွေးပြန်လာရမယ် ဘယ်လောက်ေ၀းေ၀း ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲနောက်မနက်မှစောစောပြန်သွားပေါ့ ဖယ်စမ်းပါ ဒီလက်ကြီးကဒီနို့ဘဲလာလာနှိုက်နေတာကျမကိုထွေးရဲ့လက်ကိုပုတ်ချတယ် ဒါပေမဲ့ မရပါဘူး ကိုထွေးက ကျမကိုနမ်းတယ် ကစ်စ်ပေးတယ်နို့တွေကိုကိုင်တယ်ပြီးတောကျမလက်တဘက်ကိုကိုင်ပြီးသူ့လီးကစ်စ်ပေးတယ်နို့တွေကိုကိုင်တယ်ပြီးတောကျမလက်တဘက်ကိုကိုင်ပြီးသူ့လီးကိုစမ်းခိုင်းတယ်းစောပေးရတာများ ဘာဖြစ်မှာကျနေတာဘဲ….ဒီမှာ တင်းနေပြီကိုင်ကြည့်စမ်းပါ သက်ရယ်ကိုထွေး, သက်ကိုရှင်ယူထားတဲ့မိန်းမဘဲ ဆိုပြီး နိုင်ထက်စီးနင်းပြုချင်တာလား လာမလုပ်နဲ့သက်မကြိုက်ဘူး သက်ကိုဘယ်လိုမိန်းမမျိုးလို့ရှင်ထင်နေသလဲ။ကျမ အော််လိုက်တော့ ကိုထွေးလန့်သွားပုံရသည်ရှက်လဲရှက်သွားပုံဘဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် မျက်နှာကြီးတခုလုံးရဲလို့ကိုထွေးကအသားဖြူတော့သိသာလှသည် ဒါပေမဲ့လဲ ကျမကတော့ မလျှော့နိုင်ပါဘူးဘယ်တုံးကမှလဲမလျှော့ခဲ့ဘူးဘူး။ဟာ,…သက်…ကိုထွေးနဲ့သက် ကတရား၀င်လင်မယားတွေပါသက်ကို ကိုထွေး တတ်နိုင်သလောက် ပြည့်ပြည့်စုံစုံထားပေးနေတာပါဘဲသက်ဘာတွေလိုအပ်နေသေးလို့လဲကိုထွေးစိတ်အရမ်းပျက်လာပြီ သက်ကအရမ်းလှတယ်လှသလောက်ကိုထွေးအပေါ်အရမ်းရက်စက်တယ်သူများလင်မယားတွေလဲ ဒီလိုဘဲလားဆိုတာ သက်လေ့လာကြည့်စမ်းပါ ကိုထွေးအရမ်းချစ်တယ် ဒါကြောင့်လဲအရမ်းသက်အလိုကိုလိုက်ခဲ့တယ် ဒါပေမဲ့ ကိုထွေးတို့လင်မယားဘ၀ကဘာမှအဓိပ္ပါယ်မရှိတော့ဘူး….သိလား….သက်လှတာမက်ယင် ညတာခက်မယ်ဆိုတာ ကိုထွေးအတွက်တော့တကယ်ဘဲဖြစ်နေပြီလား အေးပါ လေရပါတယ် ငါ့ဘ၀နဲငါဘဲရှိပါစေတော့ အိပ်တော့မယ် ။

ယောက်ကျားများ အတော်ခက်တယ်သူတို့လိုတာမရလျှင်စိတ်ဆိုးကြ စိတ်ကောက်ကြတာဘဲ ကောက်လေကောက်ပေါ့တသက်လုံးပေါင်းရမှာ သူ့အလိုကို တခါလိုက်မိလျှင် နောက်တသက်လုံးလိုက်ရတော့မှာပေါ့ကျမတို့ အိမ်ထောင်ကျတာ နှစ်နှစ်ကျော်ကျော် သုံးနှစ်ထဲရောက်ခဲ့ပြီ ဒါပေမဲ့ ကျမကိုယ်ကျမအိမ်ထောင်သည်လို့ကိုလုံး၀ မထင်ဘူး ကျမ လှချင်တယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်တယ်ကျမကို လာမချုပ်ချယ်နဲ့ ကျမလုံး၀မကြိုက်ဘူး နေရာတိုင်းမှာကျမကသာဆရာဘဲ ကျမကအမိန့်ပေးရမှကြိုက်တယ်ခုလဲကြည့်လေ ကျမယောက်ျားကို တပါတ်မှတခါဘဲ ပေးတယ် ဘာလို့ဆို ကျမကလှချင်တယ်လေကျမအလှပျက်မှာစိုးတယ် ကျမတို့မိန်မတော်တော်များများဟာယောကျၤားရပြီးလျှင်အလှပျက်သွားတတ်ကြတယ် မိမိအလှကိုရေရှည််မထိန်းသိမ်းတတ်ကြဘူး ။အဲသလို မိန်းမတွေထဲကျမအပါမခံနိုင်ပါဘူး။ဒါကြောင့်လဲ ကိုထွေးမိဘတွေနဲ့ အတူနေနေတာကို၊တအိုးတအိမ်ထူထောင်ကြမယ်ဆိုပြီးပူဆာခ့ဲတာပေါ့ ကိုထွေးကလဲကျမကိုချစ်ရှာပါတယ်ခုတော့ရတဲ့စုကြေးလေးနဲ့ ဒီမြို့သစ်က အထပ်မြင့် အိမ်ရာမှာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းလေး တခန်း၀ယ်ပေးရှာပါတယ် ။ကျမလိုချင်တာကတော့ မြေညီထပ်ကထောင့်ခန်းပေါ့ ဒါပေမဲ့ ရှိတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့က မြေညီ ထပ်တော့မရဘူး ဒုတိယထပ်ထောင့်ခန်းလေးရလိုက်တယ်လေဒီလိုဆိုတော့လဲ သိပ်တော့မဆိုးပါဘူးလင်ကိုယ်မယားနှစ်ယောက်ထဲအိမ်ခန်းကလဲအကျယ်ကြီး အိပ်ခန်းကတခန်း ၊မီးဖိုတခန်း ၊ဧည့်ခန်းကလဲပါသေးတယ်ဆိုတော့ ကျမပျော်ပါတယ် ။ထောင့်ခန်းလေး ဆိုတော့ လေကောင်းလေသန့်ကလဲရတယ်လေအခန်းချငး်ကပ် တဘက်ခန်းကတော့ လူတွေမရောက်ကြသေးဘူးအဲဒါကြောင့် အိမ်လည်လို့တော့ မရသေးဘူးပေါ့ အိမ်မှုကိစ္စလေးတွေလုပ် နေ ့လယ်နေ့ခင်း တရေးတမောအိပ်၀တၳုစာအုပ်လေးဖတ်ဇိမ်ကိုကျနေတာပါဘဲ ကိုထွေးကပုဂ္ဂလိကကုမ္ပဏီတခုက အငယ်တန်းစာရေးပါ တခါတလေ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စနဲ့လူမှုရေးရှိလို့ခွင့်ယူတာကလွဲလျှင် သူ့မှာ တရက်လေးတောင် ပိတ်ရက်မရှိဘူးကျမတယောက်ထဲ တနေကုန်အိမ်မှုကိစ္စလေတွေလုပ် ကိုယ်ကိုယ်ကိုအလှပြင် . အိုပျင်းချိန်တောင်မရပါဘူးကျမပျင်းတာကတော့ လင်မယားနေရမှာကိုဘဲ ၀တ္တရားအရမှို့သာ သူ့ကို လိုက်လျှောနေရတာ ဒီလိုရှက်စရာ ကိစ္စတွေကိုဘာလို့များ လုပ်နေချင်ကြပါလိမ့်နော်။ပြီးတော့လဲ ဘာမှလဲမဟုတ်ဘူး သူတို့ပြီးသွားရင် ကိုယ်မှာဖြင့် စေးတိစေးကပ် စိုတိစိုစက်နဲ့နေရထိုင်ရခက်တာဘဲ အဖတ်တင်တယ်သူတို့ကတော့ ဆန္ဒပြည့်၀သွားတော့ တဘက် လှဲ့ပြီးတချိုးထဲ အိပ်တော့တာပါဘဲ သူတို့ဘယ်လောက််ကောင်းတယ်ဆိုတာတော့ ကျမ မသိဘူးကျမသိတာကတော့ကောင်းသလိုလိုတော့ရှိပါတယ် ဒါကလဲ တကယ်ကောင်းလား ဆိုတော့ဘာအရသာမှကို မသိလိုက်ရပါဘူး ကျမတို့ အမျိုးသမီးတွေဘာလို့ယောက်ျားယူကြ တာလဲ ကျမကတော့ကိုထွေးကိုချစ်တာတခုထဲနဲ့ဘဲ ယူခဲတာပါ ခုတော့သူ့အလိုးခံဖို့ယူထားရသ လိုဘဲသူ့အလိုကို လိုက်မိလျှင် အလိုးခံရတော့ တာပါဘဲသူလိုးလို့အားရသွားလျှင်ဘာမှသန့်ရှင်းရေးလုပ်မပေးဘူးပြီးတော့သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေတတ်တဲ့ကျမကတော့နေရခက်တယ် ကိုယ်ဟာကိုဘဲ ရေထထပြီးဆေးရတယ်။

သြော် ၀တ်ကြွေး ၀တ်ကြွေး ဒါနဲ့များကိုယ်တော်ချောက နေ့တိုင်းလုပ်ချင်သေးတယ် တဲ့တပါတ်တစ်ခါတောင် များလှပြီ တစ်လမှတစ်ခါလောက်ဘဲပေးလုပ်

သင့်တယ် ခုလဲကြည့်လေ နက်ဖန်မှတပါတ်ပြည့်မှာကိုတရက်စောလုပ်ချင်သတဲ့ ပေးရအုံးမယ်အားကြီးကြီးမနက်ဖြန်သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့မင်္ဂလာလိုက်သွားမှာတဲ့လေး

ဟိုမှာညအိပ်လျှင်လဲ ကျမသက်သာတာပေါ့၀မ်းတောင်သာသေး ဒါပေမဲ့မနေပါဘူး ကျမသိတာပေါ့ဘယ်တုန်းကမှ မနေဘူးဘူး ဒီစောက်ဖုတ်လောက်လုပ်ချင်နေတဲ့သူဘဲ ဒီတရက် မလုပ်လျှင်နောက်တပါတ်မှလုပ်ရတော့မှာပေါ့ ကျမကအဲသလိုသတ်မှတ်ထားတာလေ ခဲမှန်ဘူးတဲ့စာသူငယ်လိုဘဲ ကျမကအဝါကဒ်ပြလိုက်လျှင် သူ့ခမျာပြာယာခတ်သွားတော့တာပေါ့ ကြည့်ထား မနက်ဖန် သူပြန်မလာဘဲ မနေပါဘူး ။ကောင်းဆက်နိုင်ကုမ္ပဏီ “ကောင်းဆက်နိုင်ကုမ္ပဏီ၏မန်နေဂျာရုံးခန်းထဲ၌ကိုညိုမောင်တယောက်အလုပ်များလျှက်ရှိနေလေ၏ နိုင်ငံခြားအိပ်စပို့စာရင်းများကို

ဒီနေ့အပြီးလုပ်ရမယ်လို့ သူဌေးကြီး ဦးကောင်းဆက်နိုင် ကညွှန်ကြားထားသောကြောင့်ဖြစ်လေသည် မနက်ဖန်ဆိုလျှင်သငေ်္ဘာတင်ရတော့မည် အချိန်ကားည ၈ နာရီထိုးနေပေပြီပွဲရုံမှ အလုပ်သမားများတော့ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်ကိုညိုမောင်ကတော့ ဒီနေ့လဲအိမ်ပြန်အိပ်ဖို့လမ်းမမြင် စာရင်းေတွေကမပြတ်သေး ဒီစာရင်းတွေကို ဒီည အပြီးလုပ်ရမည်မအိပ်ရလဲကိစ္စမရှိ လုပ်ငန်းပြီးစီးဖို့ကသာ အရေးကြီးသည် ။ကိုညိုမောင်က ရိုးသား သည် ်ကြိုးစားသည် ထို့ကြောင့် သူဌေးကြီးဦးကောင်းဆက်နိုင်ကအလုပ်သမားခေါင်းဆောင် မှစာရင်းကိုင်ယခုစာရင်းကိုင်မှ ပွဲရုံမန်နေဂျာ အဆင့်ဆင့်တိုးမြှင့်ခန့်ထားလေ၏ကိုညိုမောင် အဖို့မန်နေဂျာ ရာထူးရပြီးမှ အလုပ်ပိုရှုပ်တော့သည် နံက်စာ နေလယ်စာနှင့် ညနေစာ တို့ကိုလဲပွဲရုံကဘဲကျေွးနေတော့ အိမ်ပြန်ချိန်ကအတော်နည်းလှသည် အိမ်မပြန်ရတာ ၅ ရက်တောင်ရှိပြီအိမ်ကမိန်းမကို သတိယလှပြီဖြစ်လေသည် ။ နိုင်ငံခြားအိပ်စပို့များပြီးသွားလျှင်တော့ အိမ်ပြန် နှပ်နေလိုက်အုံးမည် ဒီအချိန်မျိုးမှာလက်ထောက်မန်နေဂျာလှမျိုးနဲ့လွှဲထားလို့ရသည် မနက်ဖန်ညဆိုလျှင် အိမ်ပြန်လို့ရလောက်သည် အိမ်ကမိန်းမနဲ့မတွေ့ရသည်မှာလဲကြာပြီ။

ပွဲရုံနှင့်အိမ်ကအတော်သွားရသည် အိမ်ကမြို့သစ်မှာ အိမ်ဆိုပေမဲ့အထပ်မြင့်အိမ်ယာမှ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းတခန်း သာဖြစ်သည် အလုပ်သမားခေါင်းဘ၀က၀ယ်ထားခဲ့တာပါ မြေညီထပ်မှာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့သုံးထပ်မြောက်မှာ ထောင့်ခန်းလေးတော့ ရထားတယ်လေ၀င်လေထွက်ကောင်းတယ်သားသမီးနှစ်ယောက်နဲ့ဆိုတော့မကျဉ်းလွန်း မကျယ်လွန််ပါဘဲယခုတော့ မန်နေဂျာဖြစ်နေပြီဆိုတော့

လစာကလည်းမြင့်လာပြီလေ မိသားစုသုံး လောက်ငှရုံ မကအပိုငွေလေးတွေလဲစုမိဆောင်းမိနေလေတော့ မိသားစုအတွက်မပူမပင်ရတော့ဘူး သူဌေးကြီးဦးကောင်းဆက်နိုင်ရဲ့ကျေးဇူးကားများပြားလှပေသည်ထို့ကြောင် ့လဲကိုညိုမောင်တယောက်မအိပ်မနေကြိုးစားနေရခြင်းဖြစ်၏ ။ည ၈ နာရီတောင်ကျော်လာပြီ ကိုထွေးပြန်မလာသေးဘူး မနေ့ကကျမကို စိတ်ကောက်အိပ်သွားတာ ကျမလဲပြန် မချော့ခဲ့မိဘူး စိတ်ကတော့ မကောင်းပါဘူးကျမကလွန်များသွားပြီလား ကိုထွေးကစိတ်ကောက်လျှင် နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်တော့ကောက်တတ်သည်ဒါပေမဲ့ ညအိပ် ညနေတော့ သူ တခါမျှမနေဘူးပါဘူး ပြန်မလာမှာကိုတော့စိုးရိမ်မိသား ပြန်မလာလျှင် ကျမတယောက်ထဲအိပ်ရမှာပျင်းစရာကြီးသူစိတ်ကောက်သွားတာတော ့သေချာသည် ဘာလို့ဆို

မနက်ကအစောကြီး ထွက်သွားတာ ကျမကိိုတောင်နှိုးမသွားဘူးကျမအိပ်ယာထတော့ သူကိုင်နေကျ အိမ်သော့လဲယူမသွားဘူး ကျမတို ့လင်မယားက အိမ်သော့ကိုတယောက် တချောင်းကိုင်ကြတာလေ ဒါမှကျမအပြင်သွား ဈေးသွားလို့ကျမ မရှိတဲ့အချိန်သူအိမ်လာလျှင်အဆင်ပြေမှာပေါ့ တခါတလေ သူအိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်တယ်။ဒီအချိန်မျိုးဆို ကျမကအိပ်ပြီ ဒီတော့ကျမကို မနှိုးရတော့ဘူးပေါ့ဒီနေ့တော့ခက်ပြီ သော့ကိုလဲယူမသွားတော့TVကြည့်ယင်းထိုင်စောင့်နေရတော ့မှာ ညနက်မှပြန်လာလျှင်တော ့ခက်ပြီ ကျမက၉နာရီဆိုလျှင်အိပ်ချင်ပြီ အိပ်ယာထဲ၀င်ပြီးလျှင်လဲမထချင်တော့ဘူးမှတ်တိုင်ပါတယ် ဆရာရေ့ စပါယ်ယာ၏အော်သံနှင့်မရှေးမနှောင်းမှာအမှတ် ၈.လိုင်းကား မှတ်တိုင်ရှေ့မှာငြိမ့်ကနဲထိုးရပ်သွား၏ကိုညိုမောင်ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်လေသည် ည ၉နာရီကျော်ပြီ သည်ကားကမြို့သစ်

ကိုရောက်တဲ့နောက်ဆုံးကား သည်ကားမှမမှီလျှင် ဖယ်ရီငှါးရတော့မည် ပွဲရုံမှာလုပ်ငန်းများကို လက်စသတ်ပြီး မနက်ဖြန်၀င်မည့်ကုန်တွေအတွက် လှမျိုးကိုသေချာမှာထားခဲ့ရသေးသည် ။မနက်ဖြန်တရက်လောက်တော့နားချင်သေးသည် သူဌေးကြီးလဲ အိပ်စပို့အတွက် ဒီမနက်ကဘဲစင်ကာပူကိုသွားလေပြီအနဲဆုံးတပါတ်လောက်ကြာလိမ့်မည်အနညး်ငယ်လမ်းလျှောက်တော့ အထပ်မြင့်ကွန်ဒိုတိုက် မြေညီထပ်လှေကားခြေရင်းသို့ရောက်လာလေသည် လှေခါးပေါ်တက်ရင်းတိုက်ပုံအိကျၤ ီထဲမှသော ့ကိုနှိုက်ယူလေ၏သော့ကွင်းလေးကို လက်ညှိုးစွပ်၍လှည့်လိုက်လေသည် စိတ်တွေကပေါ့ပါးနေလေသည်အလိုပြည့်တောမှာကိုးချစ်မယားလေးကတော့အိပ်ပျော်နေလောက်ပြီ ဒီနေ့တော့ကောင်းကောင်းကြီးကို ပြုစုလိုက်အုံးမယ် အတွေးနဲ့ပင်လျှင် ပုဆိုးထဲမှ လီးကြီးတောင်ထလာလေ၏ ဒုတိယထပ်အလွှာအရောက်၌ လက်ညှိုးထဲမှသော့ကွင်းလေးလွတ်ထွက်သွားပြီး လှေကားအောက်ပြုတ်ကျလေတော ့သည် ။

သြော်…ဒုက္ခပါဘဲပြန်ဆင်းရအုံးတော့မှာဘဲကိုညိုမောင်လှေကားအောက်ခြေကိုပြန်ဆင်းသွားပြီ သော့ကဘယ်နေရာကျသွားမှန်းမသိလှေခါးခြေရင်းကမီးအလင်းရောင်က သိပ်မရှိအတော်ကြာရှာနေတာတောင်မတွေ့ကိုညိုမောင် စိတ်ကသိပ်မရှည်တော့ အရေးကြောင်းဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို လီးကလဲ တောင်လှပြီ တော်ပြီ မနက်မှဘဲလာ ရှာတော့မည် စိတ်ကမြန်နေသည်အိမ်ခန်းတော်တော်များများကအိပ်တဲ့သူတွေအိပ်တချို့ကလဲအိမ်ခန်းတွေထဲTVကြည့်သူတွေကကြည့်နေ တချို့အိမ်ခန်းတွေကလဲ လူတွေကမရောက်ကြသေးဆိုတော့ အပြင်မှာလူခြေက တိတ်နေလေပြီ ကိုညိုမောင်တို့အိမ်ခန်းကတတိယထပ် သည်လှေကားပေါ်တက်လိုက်ဆင်းလိုက်လုပ်ယင်းနဲ့သူဘယ်အထပ်ရောက်နေပါလိမ့်ခေတ္တစဉ်းစားယင်း သူ့အိမ်ခန်းရှိရာယာဘက်ကိုချိုးကွေ့လိုက်သည် ရောက်ပါပြီယာဘက်အစွန်းထောင့်ခန်းကကိုညိုမောင်တို့အိမ်ခန်းပါ ။အမှန်တကယ် ကိုညိုမောင်ရောက်နေတာကဒုတိယထပ်မှာပါ ကိုညိုမောင်တခါးကိုခေါက်လိုက်သည် ဒေါက်…..ဒေါက်….ဒေါက်….အတွင်းကဘာသံမျှမကြားရတံခါးလက်ကိုင်ဘုလေးကိုလှည့်လိုက်တော့အတွင်းကသော့ခတ်မထားပါဘူး တံခါးကပွင့်သွားလေပြီ ကိုညိုမောင်အိမ်အတွင်း၀င်လိုက်ပြီ တံခါးလော့ခလုပ်လေးကို နှိပ်ပြီးပြန်ပိတ်လိုက်သည် ။အိပ်ခန်းတံခါးကိုအသာဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ညအိပ်မီးလေးကိုသာ ထွန်းထားပြီးစေါင်ကိုခေါင်းမြီးခြုံ၍ တဘက်ကိုစောင်းစောင်းလေးအိပ်နေတဲ့ မိန်းမကိုတွေ့ရလေသည် သူမအိပ်ပျော်နေပြီလား မသိ အိပ်ပျော်နေတဲ့သူကို စောက်ဖုတ်ကို အယင်ရက်ပေး

လိုက်အုံးမယ် ဟုစိတ်ထဲမှကြုံးဝါးလိုက်လေ၏ ။အိပ်ချင်လွန်း၍သာ ကျမအိပ်ခန်းအတွင်း၀င်အိပ််လိုက်ရပေမဲ့ ကိုထွေးက မလာသေးသဖြင့် စိတ်ချလက်ချ အိပ်မရပါဘူးအိပ်တ၀က် နိုးတ၀က်ပါဘဲ ထိုအချိန် တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရပါတယ် သြော် သူပြန်လာပြီကိုးတံခါးခေါက်မှာပေါ့ သူမှ သော့မပါတာကျမသော့ခတ်မထား ဘူးလေ သူသိမှာပါကိုယ်တော်ချောက ကျမရှိတဲ့ အိပ်ခန်းဘက်ကိုတန်းလာတော့တာပါဘဲ ကျမလဲစောင်ခေါင်းမြီးခြုံပြီးအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ် သူ ချက်ချင်းကုတင်ပေါ်တက်လာတော့တာဘဲဟင်း…ဟင်း ရယ်စရာ ဘဲ မနက်ကတော့ကောက်တော်မူနေပြီး ခုတော့ နေနှိုင်သေးလား အိုး..ကျမခေါင်းမြီးခြုံထားတာကို ခေါင်းကစမလှန်ပါဘဲ ခြေထောက်ကစလှန်တယ် အင်း…သူဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ကျမသိတာပေါ့ထင်ထားတာက ကျမကိုနှိုးမယ် အနမ်းတွေပေးမယ် ပတ်ချွဲနတ်ချွဲတွေလျှောက်ပြောမယ် ပေါ့၊ ခုတော့ဘာဒီဇိုင်းတွေဖမ်းနေတာလဲမသိစကားတခွန်းမျှ မပြောဘဲနဲ့ အံ့ပါရဲ့ နေပါ့စေအုံး သူ့ဟာကြီးကို မိအောင်ဖမ်းဆွဲပြီး မှတ်လောက်သားလောက်အောင် လိမ်ချိုးထားလိုက်အုံးမယ် ။ကိုညိုမောင် ခြေထောက်ဘက်ကစောင်ခြုံကို မပြီးခေါင်းတိုး၀င်လိုက်လေသည် မိန်းမရဲ့ ခါတိုင်းနဲ့မတူတဲ့အမွှေးနံ့က ကိုညိုမောင်၏ ရမက် ကိုပိုမို နှိုးဆွသလိုခံစားရလေသည်။စောင်းစောင်းလေးအိပ်နေတဲ့မိန်းမကို ပက်လက်ဖြစ်အောင်လှဲ့ပြီး ထမိန်ကြားခေါင်း၀င်ကာ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကိုစတင်၍လျှာဖျားလေးနှင့်ရက်လေတော့သည် ။ဒီနေ့ ကိုထွေးရဲ့အပြုအမူတွေက အရမ်းထူးဆန်းနေပါတယ် ခါတိုင်းထမိန်ကိုလှန်ပြီး တန်းလိုးတဲ့သူက အဆန်းတွေထွင်နေပါလား ဘုန်းနိမ့်မှာကြောက်လို့ ထမိန်ကိုတောင်သိပ်မကိုင်ချင်တဲ့သူက ။ခုတော့ .အို…ကျမ.အင်…အ

ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထား ဘဲ ရုတ်တရက် သူ့လျှာကြီးနဲ့ ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲကို ထိုးထဲ့ခံလိုက်ရတယ် ကျမဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး ။ကျမကိုယ်ကျမသတိထားမိတာကတော့ ကျမပေါင်တွေကိုကားပေးလိုက်တယ်ဆိုတာပါဘဲ။

ကျမ အတွေးနဲ့ အကြံတွေလဲ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး။တသက်နဲ့တကိုယ်ဒီလိုမျိုး အရသာထူးမျိုးကိုဘယ်တုန်းကမျှမခံစားခဲ့ရဘူးပါဘူး ကျမတကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့အကြောတွေထဲစိမ့်စိမ့့်််သွားပြီး အသားတွေ တောင်တဆတ်ဆတ်တုန်လာပါတယ်။အမလေး…..အား….ကျွတ်…ကျွတ်…ကျမ…ကျမလေ…ထွန့်ထွန့်ကိုလူးသွားတာပါဘဲ ကျမအသက်ရှူလို့တောင် မ၀တော့ဘူးခေါင်းမြီးခြုံ ကိုဖွင့်ပြီးခေါင်းကိုဘယ် ညာ ရမ်းနေရတော့တာပါဘဲရှင် နိုင်ငံခြားဇာတ်ကားတွေထဲမှာ ဒီလိုမျိုးတွေလုပ်ကြတယ်လို့ တော့ကြားဖူးပါတယ် အခုတော့ ကျမကိုယ်တိုင် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့တွေ့နေရပါပြီ ပါးစပ်ကနေ အသံမထွက်မိအောင် မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီးအံ့ကြိတ်ခံနေရတယ် ကိုထွေးက ဒီလိိုတွေလုပ်တတ်လိမ့်မယ်လို့တောင်ထင်မထားဘူး ။ကိုညိုမောင်ဒီနေ့ ဘာဂျာမှုတ်ရတာ အခါတိုင်းနဲ့မတူသလိုစိတ်ထဲမှာထင်မိတယ် မိန်းမရဲ့စောက်ခေါင်းကနည်းနည်းကျင်းသွားသလိုဘဲ အင်းလေ မလိုးရတာကလဲ တပါတ်တောင်ပြည့်တောမှာကိုးကျင်းနေရောပေါ ့စောက်စိလေးကိုဆွဲစုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့မိန်မရဲ့တကိုယ်လုံး တုန်သွားသလို ဆတ်ဆတ်ခါနေတာကိုလဲတွေ့လိုက်ရတယ် ဒါပေမဲ့စောက်ဖုတ်နံ့လေးကမွှေးနေတာနဲ့ သူ့လျှာကိုစောက်ခေါင်းထဲ တဆုံး၀င်အောင်ထိုးထဲ့ပြီးအကြာကြီးကလိပြစ်လိုက်တယ် ခါးတွေလဲကော့တက်လာပြီဖင်တွေလ ဲဘယ် ညာ ရမ်းခါသွားတာဘဲ သူမဖင်ကြီးမြောက်တက်နေတဲ့အချိန် ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်ခုတော့အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားပြီ ကိုညိုမောင်လျှာကြီးကို ချွန်လိုက်ပြီး သူမရဲ့စောက်စေ့လေးကိုကလိလိုက်ပြန်တယ် သူမပေါင်တွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီးပေါင်နှစ်လုံးကိုကားပေးလာတယ် အခုမှ စောက်ခေါင်းထဲကိုလျှာကြီးထိုးထည့်ရတာ လွပ်လပ်သွားတော့တယ်မွှေပြီ ကိုညိုမောင် လျှာကြီး သူမ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်ထိုးမွှေလိုက်၏ သူမ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာသည်သူမ၏ နှလုံးခုန်သံတွေတောင် ကြားရလေသည်စောက်စေ့လေးကို သွားဖြင့်ကြိတ်ပြီး စုတ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….ပလပ်…ပလပ်…သူမဖင်ကြီးနောက်တခါ လေထဲပြန်မြောက်တက်သွားပြီစောက်ဖုတ်ထဲမှ ပူပူနွေးနွေးပျစ်ပျစ်ချွဲချွဲအရည်တွေ ဒလဟော စီးဆင်းထွက်ကျလာပါတော့တယ် ။ ကိုညိုမောင်ကတော့ အလျှော့မပေးသေးဘူးသူ့လျှာကြီးကတဖြည်းဖြည်းနဲ့အပေါ်ကိုတက်လာပြီးလက်တဘက်နှင့်သူမရဲ့အကျၤ ီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီးချွတ်လိုက်တော့သူမက၀ိုင်းကူချွတ်ပေးရှာပါသည်သူမမှာစောင်ခြုံအောက်မှာပင်ကိုယ်တုံးလုံးလေးဖြစ်သွားရှာလေပြီကိုညိုမောင်ဟာသူမနို့တဖက်ကိုကိုင်၍ကျန်နို့တဖက်ကိုအားပါးတရကုန်းစို့နေယင်း စိတ်ထဲမှာ ထင့်သွားလေ၏ ။ဟင်……..တခုခုတော့မှားနေပြီဟုထင်သည် ယခုသူကိုင်စို့နေတဲ့နို့တွေက သူ့မိန်းမရဲ့နို့တွေလုံး၀မဟုတ်ဘူး သူ့အထင် အပျိုစင်တယောက်မဟုတ်လျှင်တောင်တခါမျှကလေးမမွေးဘူးသေးတဲ့မိန်းမတယောက်ဘဲဖြစ်ရမည် နို့တွေကတင်းပြီးမာခဲနေတာပြီးတော့ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလဲ တကယ့်မိန်မငယ်လေးတယောက်ဆိုတာ ခုမှသတိထားမိတယ် စောင်ခြုံထဲမှာ မျက်စိကလဲ ကျင့်သားရလာပြီဆိုတော့ သူမရဲ့အသားအရေကလဲ တင်တင်းယင်းယင်းရှိလှသည်ပြီးတော့ အသားကလဲတော်တော်လေးကိုဖြူလိမ့်မည် အမှောင်ထဲမှတောင်

ဖွေးဥနေတာဘဲဟုထင်မိသည် သူဘာဂျာမှုတ်တုန်းက သူမတကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ် တုံနေတာလဲသတိထားမိသည် သူမရဲ့နှလုံးခုန်သံတွေလဲခုတောင် ကြားနေရဆဲ အတွေ့အကြုံမရှိသေးတာလားပြီးတော့ကိုယ်သင်းရနံ့ ဒီအနံ့ကသူ့မိန်းမရဲ့အနံ့လုံး၀မဟုတ် ပြီးတော့ရေမွှေးနံ့ဒီရေမွှေးက တော်တော်ဈေးကြီးလိမ့်မည် ကိုညိုမောင်မိန်းမကဈေးကြီးတဲ့ရေမွှေးမျိုး ကို မသုံးဘူးဆိုတာ ကိုညိုမောင် အသိဆုံးဒါဆိုသူမဘယ်သူဖြစ်မလဲ ဘာလို့သူ့အိပ်ယာထဲရောက်နေရတာလဲကိုညိုမောင် သိချင်စိတ်ကပြင်းပျလှသည် ရုတ်တရက် စောင်ခြုံကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာဖြင့်။မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက ကိုညိုမောင် မျက်စိအမြင်များမှလေသလားမဟုတ်ပါကိုညိုမောင်မျက်စိ မမှားပါဘူး အသေအချာပင်နတ်သမီးလေးတပါးအလား ဖြူဖြူချောချောမိန်းမငယ်လေးတယောက်ဖြစ်နေပါတော့တယ် ။နှစ်ယောက်သား တယောက်ကိုတယောက် အံ့သြမှင်တက်ပြီးအကြောင်သားဖြင့်ကြည့်နေမိကြယင်းပြိုင်တူ အာမေဍိတ်သံများ ထွက်လာကြလေ၏ဟာ…ဟင်…ရှင်ရှင်ဘယ်သူလဲ…..ရှင်..ဘယ်လိုလုပ်…ပြီး ရောက်လာတာလဲကျမ ဘယ်လိုမှထင်မှတ် မထားတဲ့အဖြစ် ကျမငယ်ထိပ်ကိုမိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို အရမ်းကိုတုန်လှုပ်သွားပါတယ်ကျမ ကိုယ်ကျမဘာဖြစ်လို့ဘာဖြစ်မှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးရှင်ကျမကတော့ ကျမယောက်ျားလို့ဘဲထင်ထားတာ ခုတော့ သူစိမ်းတယောက်ကကျမကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်း ကျမအပေါ်တက်ခွနေတယ်ကျမအဖြစ်ကလဲ ဆိုးချင်တော့ဒီနေ့ကျမှ တုံးလုံးဖြစ်အောင် ချွတ်ပေးမိတာကိုးကျမယောကျ်ားနဲ့ ဘယ်တုန်ကမျှ တုန်းလုံးချွတ်မပေးဘူးပါဘူး ကျမအရမ်းလဲရှက်သွားတယ်လိပ်ပြာလွင့်စဉ်သွားမတတ် ကြောက်လဲကြောက်သွားတာပေါ့ ဖြစ်နိုင်လျှင်ကျမကိုယ်ကိုဖျောက်ပျစ်လိုက်ချင်တာ ခုတော့ သွားပါပြီ ကျမဘ၀တော့ရေတိမ်နစ်ပါပြီ ကျမတကိုယ်လုံးအေးစက်သွားပြီး ချေွးစေးတွေပျံလာပါတော့တယ် ကျမရုန်းကန်ဖို့တောင် အင်အားက မရှိတော့ပါဘူးတုန်တုန်ရီရီဖြင့်ရှင်…..ဦးညိုမောင်….ရှင်ဘယ်လို….လုပ်ပြီး….ကျမအိမ်ထဲကို ရောက်လာတာလဲ။ဟင်..ငါ..ကငါအိမ်ကိုပြန်လာတာပါဒါကသုံးထပ်မဟုတ်ဘူးလားဒါ…ငါ့အိမ်မဟုတ်ဘူးလား။ရှင်….ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ ရှင့်အိမ်က ဒီ အပေါ်ထပ်မှာ ကျမကရှင့်အိမ်ထဲ၀င်အိပ်နေပါ့မလား။ရှင်…မူးများနေသလား မူးယင်လဲကိုယ်ဖါသာမူးပေါ့ ဘာလို့သူများအိမ်ထဲ၀င်လာတာလဲ…ကို ညိုမောင်လဲထိပ်ထိပ်ပြာပြာဖြစ်သွားရလေ၏ဒီကောင်မလေးတို့လင်မယားကိုကိုညိုမောင် သိသည် သူတို့တိုက်ခန်းရဲ့အောက်ထပ် သူမတို့ကဒုတိယထပ်ကိုညိုမောင်တို့တိုက်ခန်း၀ယ်စဉ်က ဒီဒုတိယထပ်ကဒီတိုက်ခန်းလေးကိုကြိုက်ခဲ့ကြသည် ဒါပေမဲ့ငွေကမလိုက်နိုင်၍ တတိယထပ်ကိုဘဲ၀ယ်ခဲ့ရသည်ဒီလင်မယားနှစ်ယောက်က သူတို့နောက် အကြာကြီးနေမှရောက်လာကြလေသည်ရခါစလေးတွေဟုတောင် ထင်ခဲ့သေးသည်ကောင်မလေးက တော်တော်လှသည် အသားလေးကလဲဖြူလို့၀င်းလို့ မသိလျှင် အပျိုလို့ထင်ရမည် တကယ်လဲ အပျိုတွေရံှုးလောက်အောင်လှသည် တင် ရင် ခါးခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစား ဘာမျှအပြစ်ဆိုစရာမရှိ ခုတော့ ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားဘဲဒီကောင်မလေးက ကိုညိုမောင်ရင်ခွင်အောက်ရောက်နေပေပြီ ရောက်နေတာမှဘာအ၀တ်အစားမှ မပါဘဲရောက်နေတာ သူမရဲ့အလှတရားကကိုညိုမောင်ကို ညှို့ယူဖမ်းစားသွားလေပြီ ဒီအခြေအနေတောင်ရောက်မှတော့ရှေ့ဆက်တိုးရုံသာရှိတော့သည်ကိုညိုမောင်လီးကြီးကလဲ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ်တောင်လှပြီ ဒါပေမဲ့လဲ၀တ်တရားအရ စကားကဆိုရဦးတော့မည်။

ငါ မင်းထင်သလို မူးလာတာ မဟုတ်ပါဘူး လှေခါးအတက်မှာ သော့ ကျသွားလို့တက်ရဆင်းလိုက်ရနဲ့ ဘယ်အထပ်ရောက်မှန်းမသိလို့ တတိယထပ်ဘဲဲငါ့အိမ်ဘဲဆိုပြီး၀င်လာတာ နေပါဦး မင်းကလဲ ဘာလို့သော့ခတ်မထားရတာလဲ မင်းကသာသော့ခတ်ပြီးမှအိပ်နေယင် ငါတို့ဒီလိုမျိုး အဆင့်အထိ ဖြစ်လာစရာအကြောင်းမရှိတော့ဘူးပေါ့ ။ကျမလဲရှိသမျှအင်အားကိုစုပြီး ကုတင်ပေါ်လက်ထောက်၍ထလိုက်၏ အရှက်ကိုဖုံးကွယ်ဖို့ဘေးနားမှာ အ၀တ်တခုခုကိုရှာလိုက်လေသော် ကျမအ၀တ်တွေအားလုံးကကုတင်အောက် မှာရောက်ကုန်ကြလေပြီ စောစောကခြုံထားခဲ့တဲ့ စောင်ကလဲဦးညိုမောင်ရဲ့နောက်မှာ ဒီလူကြီးကလဲ ကျမကိုကြည့်နေပုံက မျက်တောင်တောင်မခတ်ဘူး ကျမလေ…ရှက်လိုက်တာ သူစိမ်းယောက်ျား တယောက်ကိုကိုယ့်ယောက်ျားအထင်နှင့် ကုတင်ပေါ်မှာဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ခဲ့ကြပြီးပြီကျမရဲ့ရင်ခုန်သံတွေကိုတောင် ကျမပြန်ကြားနေရပါတယ် ရှင် ….. ။ဦးညိုမောင်ပြောနေတာတွေ တောင် မကြားတချက် ကြားတချက်ပါဘဲ။ဟို…..လေ…ကျမ…..ယောက်ျား..က..မလာသေးတော့.မင်းယောက်ျားက ဒီချိန်ထိမလာသေးဘူးဆိုတော ဘယ်သွားလို့လဲ။သူ…သူ့သူငယ်ချင်း မင်္ဂလာသွားတာပါ။ဘယ်သူ့မင်္ဂလာလဲ။ဟို…ကို..အောင်ကြီးတဲ့။

သြော်…ဒါဆို မင်းယောက်ျား ဒီနေ့ပြန်မလာတော့ဘူးမနက်ဖြန်တောင် ညနေနေအတော်စောင်းမှပြန်ရောက်ကြလိမ့်မယ်။ရှင်….. ရှင်ကဘယ်လိုကြောင့် အဲလိုပြောနိုင်ရတာလဲ။ငါတို့ပွဲရုံမှာ အဲဒီအောင်ကြီးရဲ့ ညီကို၀မ်းကွဲရှိတယ် သူအဲဒီမင်္ဂလာလိုက်သွားတယ်။အဲဒီအောင်ကြီးမိန်မရွာက ဒီကနေ မိုင်၄၀ကျော်လောက်ေ၀းတယ် ပြီးတော့လမ်းကလဲတော်တော်ကြမ်းတယ်တဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားမည့်သူတွေတောင်ဆိုင်ကယ်မယူကြတော့ဘူးမင်္ဂလာကားနဲ့ဘဲအားလုံးလိုက်သွားကြတယ်။ဟင်……ဟုတ်လား ….ကျမက…ကျမယောက်ျား ပြန်လာမယ်ထင်ထားတာကဲ…ဒါဆိုလဲ …ကျေးဇူးပြုပြီးကျမအပေါ်ကနေဖယ်ပါတော့ရှင်ဒီမှာရှက်လွန်းလို့ သေတော့မယ်။ဟေ …ဒီအခြေအနေတောင်ရောက်နေပြီဘဲ နောက်ပြန်ဆုတ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးသက်သက်ရယ်မင်းယောက်ျား ခုပြန်လာပြီလို့သာ သဘောထားလိုက်တော့ ဟုတ်ပြီလား။ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း. ..မ….မ…လုပ်ပါနဲ့ …..သွားပါပြီ ငါ့ဘ၀တော့….ကျမ ဘယ်လိုပင် ငြင်းနေပေမဲ့လဲ မရတော့ပါဘူး ကျမမှာရွေးခြယ်ခွင့်မရှိတော့ဘူးဆိုတာ ကျမ သိလိုက်ရပြီပေါ့ ဦးညိုမောင်က ကျမအပေါ်ကနေ ကားယားခွ ထားပြီးသား လုံး၀ဖယ်မပေးပါဘူး ဖယ်မပေးယုံမကပါဘူး သူ့ပုဆိုးကို သူ့ခေါငး်ပေါ်မှ ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပါလေပြီ ှသူ့လီးကြီးကိုလဲ ကျမမြင်လိုက်ရပါပြီ ။အို……ဘုရား…ကျမရင်တုန်ရပြန်ပါပြီ သူ့လီးကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူးကိုထွေးလီး နှစ်ဆလောက်ရှိလိမ့်မယ် ညိုညိုမဲမဲကြီး ငရုပ်ကျီပွေ့ကြီး

လောက်တောင်ရှိမလားဘဲ သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်ရဲ့လီးကိုဒါပထမဆုံးမြင်ဘူးတာပါဘဲ ရင်ထဲမှာလဲ ဒိတ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။အို…ဒါကြီးနဲ့ကျမအလိုးခံရတော့မှာပေါ့ ရင်တုန်နှုံးက ကျမရင်ဘတ်ကြီးပွင့်ထွက်သွားမလားအောက်မေ့ရတယ် ။ဟင့်အင်း … ဟင့်အင်း ကျမ ကြိုးစားပြီး ရုန်းတယ်။ အားချင်းမမျှတော့ရုန်းမရပါဘူး။ သူ့လက်က ကျမ မလွတ်နိုင်ပါဘူး။ကျမ ဘာပြောရမယ် မသိဘူး အဆွခံထားရလို့ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေပေမဲ့ ဒီဆိုဒ်ကြီးကိုတော့ ကြောက်တယ်ရှင့်။ နောက်ပြီးသူက သူစိမ်းလေ ပါးစပ်ကတော့ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းပဲ အော်နေမိတယ်။ကျမ တကယ်က ဒီလူကြီးကို လည်ပင်းညှစ်ပစ်ရမှာအခုကလည်ပင်းမညှစ်ပဲ ပျော့ခွေနေတဲ့လက်တွေက ကျမ မှီနေတဲ့ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင်မနဲ ထိန်းနေရတယ်ကျမ အော်လိုက်ရမလား အော်လိုက်ယင်လဲကျမအရှက်ကွဲသွားတော့မှာ အရှက်နဲ့ဘ၀ဘာကိုရွေးချယ်ရမလဲ ေ၀ခွဲလို့မရ ဖြစ်နေချိန်သူကတော့ သူ့လီးထိပ်ကြီးနဲ့အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ကျမစောက်ဖုတ်ကိုဆွဲဆွဲပွတ်နေပါတယ်သူ့လီးနဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ကီုပွတ်မိတိုင်း တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေမလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။အို…..ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း..ကျမ ဟင့်အင်းနေပေမဲ့ သိပ်မထူးပါဘူး၊ ဦးညိုက ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ သူ့လက်တွေနဲ့ကျမပေါင်ကို အတင်းကားခိုင်းပြီး ကျမစောက်ဖုတ်လေးကို အသာဖြဲရင်းသူ့လီးကြီးနဲ့ အတင်းထိုးထည့်နေပါတယ် သူ့လီးဲခေါင်းကကျမစောက်ဖုတ်ထဲကို အတင်းတိုး၀င်လာတယ် သူ့လီးထိပ်ကြီးကဒီလောက်ကြီးကြီးနေတာ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နိုင်ပါ့မလား ကျမဟာလေးကွဲပြဲကုန်မှာပေါ့အင့်..အား း း း း မရဘူး…မရဘူး..ကျမ ဦးညိုမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိတယ် ။ဦးညိုက အသားနဲနဲညိုတယ် ကိုထွေးလိုဖြူဖြူနွဲ့နွဲ့မဟုတ်ဘူးထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အားကောင်းမောင်းသန် ယောကျ်ားပီသတယ်လို့်ဆိုရမလား မျက်နှာကျကလဲကြည့်ကောင်းတယ် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလဲယောက်ျားတယောက်ရဲ့ရှိ

သင့်ရှိထိုက်တဲ့ အရာအားလုံး အပြည့်ပါဘဲရင်အုပ်ကျယ်ကြီးနဲ့ လက်မောင်းက ကြွက်သားတွေကလဲ အလွန်ပင် သန်မာကြောင်း သက်သေတွေပါဘဲ ။

ကျမ…..သူလက်က ဘယ်လိုမှရုန်းမထွက်နိုင်ပါဘူး ။သူကတော့ မရရအောင်အတင်းလိုးမဲ့ ပုံပါဘဲ ကျမစောက်ဖုတ်ကလဲ အရည်တွေကရွှဲအိုင်နေလေတော့၀င်သွားမှာကိုလဲ စိုးရိမ်မိတယ်။ မ၀င်နိုင်အောင် ကျမအားနဲ့ညှစ်ထားရတာအရမ်းပင်ပန်းတယ် ။”ဟာ … ရှင်နော်။ တော်ပြီ””ရှင့်ဟာကြီး မထည့်ပါနဲ့” ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး ၀င်မှာမဟုတ်ပါဘူး”မထည့်နဲ့ … ပြန်ထုတ်ဆို””ဖယ်ဆိုနော်”…ဟင့်….ဟင့်…အား…ဟင့်ကျမ ပါးစပ်က ငြင်းဆန်နေပေမဲ့ လူကတော့ အလိုက်သင့်လေး အသာငြိမ်နေမိတယ် ဝတ္တရားအရပဲ ငြင်းဆန်နေသလိုပဲ မသိစိတ်ထဲကတော့သူ့ဟာကြီးနဲ့ ကျမ ထဲကို၀င်သွားရင်ဆိုပြီး တွေးနေမိလို့လားမသိဘာကြောင့်ရယ်လို့ မသိ ကျမ အတင်းမရုန်းမိဘူး။ ကျမ ငုံ့ကြည့်တော့သူ့ဟာကြီး ၀င်လိုက် ထွက်လိုက်ကို မြင်နေရတယ်။ အစပိုင်းတော့ခေါင်းပိုင်းလေးပါပဲ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း အထဲကို ပိုပိုရောက်လာတယ်ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ သူ့လီးမဲမဲကြီး ၀င်လာတာ ကျမ သိနေတယ် ကျမကိုဆွဲဖြဲနေသလိုပဲ ပြွတ်ကျပ်သိပ်နေပြီး အောင့်သက်သက်နဲ့ နေရလဲ ခက်တယ်ကောင်းလဲကောင်းတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ဟာကြီး ကျမကိုယ်ထဲအောင်မြင်စွာနဲ့ထိုးခွဲ၀င်ရောက်လာပါတော့တယ် သူ့လီးကြီးတဆုံးထည့်လိုက်ပါပြီ ပြီးတော့သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်တဲ့အခါမှာတော့ကျမ အမေ ဘုရား အကုန်တနေရပါတော့တယ်။ဘွတ်….ဗျစ်…..ဇွိ….အမေ့ …..အား…..အမလေး…..မလုပ်ပါနဲ့တော ့.အား..ကျွတ်….အား….အား….

စိတ်လျှော့ထား သက်သက် တင်းမထားနဲ့။”ဘယ်လို … တင်းမထားရဘူး ဟုတ်လား ကျမယေက်ျား ကိုထွေးနဲ့ ဖြစ်ရမှာရှင့် ရှင်ကြီးနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ကျမ စိတ်လျှော့လိုက်ရပါပြီကျမက်ိုယ်၌က ကာမရဲ့အရသာကို ခံစားချင်နေမိပြီလေ အခု ကျမလုပ်ရမှာကကျမပေါင်နှစ်လုံးကိုအားသကုန်ကားပေးထားရုံပါဘဲမဟုတ်လား ။ဦးညိုကတော့ အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လုပ်နေပါပြီ။ ခံစားချက်က ထူးဆန်းပြီးကျမအတွက် အရမ်းအသစ်ဖြစ်နေတယ်။ ဆွဲအထုတ်မှာ တမျိုး၊ ပြန်အထည့်မှာတမျိုး။ ခဏကြာတော့ ကျမ သူနဲ့ အလိုက်သင့် လိုက်လှုပ်နေမိလာတယ်။သူအထည့်မှာ ကျမ သူ့ဘက်ကို ကော့ကော့ပေးမိတယ်။ ကျမ အသက်ရှူတွေလဲမှားပြီး ပါးစပ်က ပေါက်ကရ အသံစုံထွက်နေမိပြီ။ ငြင်းဆန်တဲ့အသံနဲ့တော့ နည်းနည်းမှ မတူဘူးရှင့်။အို…..အား….ကျွတ်…..ကျွတ်….အား…ဟီး…

သူတဖြည်းဖြည်း ပိုပိုမြန်လာတယ်၊ ကျမကလဲ အလိုက်သင့်ပဲ ကော့ပေးနေမိတယ်။သေချာတာကတော့ ကျမ ဒီအရသာထူးကို ထပ်ထပ်ပြီး ငတ်မပြေလောက်အောင်လိုချင်နေတယ်ဆိုတာပဲ။ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ဦးဏှောက်က သိပေမဲ့ အထိအတွေ့ကကျမကို လွှမ်းမိုးသွားပြီ။ ကျမ သူ့စည်းချက်ကို အတင်းအမီလိုက်ပြီး ကော့ပေးရင်းပါးစပ်က တဟီးဟီးနဲ့ ညည်းနေမိတယ်။ပြွတ်…ဇွိ..ဗျစ်….ပြွတ်…ပြွတ်အား….ဟီး…ဟင်းး….အား….ကျွတ်သူအားရပါးရ ဆောင့်နေပြီ။ ကျမ လေကို မနည်းလုရှူရအောင် မောနေတယ်၊အထဲကလဲ တချက်တချက် အောင့်အောင့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စည်းချက်အတိုင်းမပျက်မကွက် ကော့ပေးနေမိဆဲပဲ။ ဟင့် … ဟင့် နဲ့ ရှိုက်ရင်း ကော့ကော့ပေးနေတဲ့ ကျမကို …”သက်သက်… နောက်တဆင့် တက်မယ်။” လို့ လှမ်းပြောတယ်။

သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ကို ကျမသိလိုက်ရပါပြီ။ကုတင်ခေါင်းတန်းပေါ်ကျမကို တွန်းတင်ပြီး ခါးကကိုင်လို့ ကျမကို နောက်ကနေ တဖုန်းဖုန်းဆောင့်တာသူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ပါပဲ။ စောစောကထက် အရမ်းပိုမြန်တယ်၊ အရမ်းပိုပြင်းတယ်။ကျမ လှုပ်မရ၊ ရုန်းမရပဲ တဆုံး၀င်၊ တဆုံးထွက်၊ သူပြုသမျှ အောက်က နုရတာ။ ခံစားရတဲ့ဝေဒနာကို ကျမ ထိန်းမရတော့ဘူး၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ တကိုယ်လုံးပျော့ခွေထွက်သွားတာ။ ကျမ ဇတ်မခိုင်တော့ပဲ လည်တိုင်က ညာဘက်ကိုစောင်းကျသွားလိုက်၊ ဘယ်ဘက်ကို စောင်းကျသွားလိုက်နဲ့ ခေါင်းကို ခါရမ်းနေရတယ်။နာပေမဲ့ အထဲက တအား ယားတက်လာတာက ပိုဆိုးတယ်၊ ကျမ မခံနိုင်ဘူး။အား..တော်ပါတော့….အား..ဟင့်….ကျမကိုပက်လက်ဖြစ်အောင်ပြန်လုပ်တယ် သူကျမစောက်ဖုတ်ကိုသူ့လီးကြီးနဲ့တဆုံး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းတယ် သူ့ရင်ဝကို ကျမ တွန်းတယ်၊ တွန်းမရတော့သူ့ပခုံးတွေကို ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာ ပြေလိုပြေညား ကျမ ကုတ်တယ်၊ ဖဲ့တယ်။ ပါးစပ်ကအသံတွေ သိပ်မကျယ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်၊ ခြေချောင်းလေးတွေကိုကွေးထားတယ်။ ကျမ ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားပေမဲ့ ယားတက်လာတဲ့ အရသာထူးကိုကျမ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘူး။ ကျမ ပြီးသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်၊တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း ချွေးစေးတွေထွက်ပြီး ပြီးသွားတာ။ကျမကသာပြီးတာပါ ဦးညိုကတော့ပြီးသေးပုံ မရသေးပါဘူး သူ့လီးကြီးကခုထိတောင်နေတုန်းပါဘဲ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တစ်လို့ကြပ်လို့ ကျမစောက်ဖုတ်ကြီးကလဲ သူ့လီးကြီးထိုးထည့်ထားလို့လား မသိဘူးခါတိုင်းထက်ပိုပြီး ဖေါင်းကြွနေသလိုဘဲ ကြီးလဲကြီးလာသလိုပါဘဲအစကတော့ သူ့ဟာကြီနဲ့ဆံ့မှဆံ့ပါ့မလားလို့ ဦးညို ရှင်ကြီးက တော်တော်သန်တဲ့လူကြီးဘဲ သူနဲ့ကြမှ ကျမလဲလီးရဲ့အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး သိရတော့တယ် ။ကျမယောက်ျားကိုထွေးနဲ့ကတော့ကွာဘကိုထွေးက တော့ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် ကျမကို အတင်းထမိန်ကိုလှန်ပြီး တန်းလိုးတာဘဲ အခု ဦးညိုလို နှူးနှပ်မနေပါဘူး ပြီးတော့၁၅မီးနှစ်-မီးနှစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကျမကောင်းသလိုလိုဖြစ်လာပြီဆိုယင် သူကပြီးသွားပြီ ကျမမှာ ဘာအရသာမှ ကိုမသိလိုက်ရ ဘူး ကျမကိုထွေးနဲ့ပေါင်းလာတာ၂နှစ်တောင်ကျော်လာခဲ့ပြီ တခါမျှဒီလိုမျိုး ပြီးသွားတာ မရှိဘူးဘူး ဦးညိုလိုသာကျမကို ကောင်းအောင်လိုးပေးခဲ့မယ်ဆိုယင်ကျမနေ့တိုင်းပေးမိမှာ အမှန်ဘဲ ။ကျမမောနေလို့ ဦးညိုက အနားပေးထားထားတာပါ သူကြီး ကကျမကို ဘယ်လိုတွေ လုပ်အုံးမှာလဲ ကျမတွေးမိပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကတအားယားယားတက်လာပြန်ပါတယ် ဦးညိုနဲ့ လိုးရတာ ကျမ ကျေနပ်ပါတယ်လောကကြီးတခုလုံးကို မေ့နေသလိုပါဘဲ ဦးညိုကလဲ ဒီလိုဘဲဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်ပါတယ် ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျမကလှတယ်လေကျမလိုမိန်းမလှတယောက်ကို လိုးရတာ ဘယ်ယောက်ျားက များ မကျေနပ်ရှိပါ့မလဲ ဒီတညတော့ ကျမကဦးညိုအတွက်ဘဲပေါ့ဦးညိုရဲ့စိတ်တိုင်းကျ ကျမလိုးခွင့်ပေးလိုက်တော့မယ် ။ဦးညိုက သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ကျမနို့တွေကိုညှစ်ကိုင်တယ်နို့သီးခေါင်လေးတွေကိုချေပေးနေတယ် ဒါလဲဖီးတမျိုးဘဲဆိုတာ ခုမှသိရတော့တယ် ကျမခံစားရတာ

ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဘဲ နို့တွေကိုအားရပါးရကိုင်နေရာကသူ့လက်တွေ အပေါ်ကိုတက်လာပြန်ပြီ ဦးညို သူ့လက်တွေနဲ့ကျမပုခုံးသားလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြန်တယ် ပြီးတော့ကျမကို အသာလေးပွေ့ထူတယ် ကျမလဲအလိုက်သင့်လေးဘဲ ထိုင်လိုက်တယ် သူ့ရဲ့လက်တဖက်ကကျမနို့တဖက်ကိုကိုင်လိုက်ပြီး ကျန်နို့တဖက်ကိုကလေးလေးတယောက်လို အားပါးတရစို့နေပြန်ပါတယ် ကျမလေကျမကြက်သီးတွေတောင် တဖြန်းဖြန်းထလာပါတယ်ရှင် ။ဦးညိုရဲ့မိန်းမပြုစုပုံကတော့ အရမ်းညှင်သာပြီး တော်တော်ကျွမ်းကျင်လှပါတယ် ကျမတမျိုးပြီးနောက်တမျိုးခံစားမှုတွေအမျိုးမျိုးကို ပေးစွမ်းနိုင်ပါတယ်ကျမရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေကိုသတ်တင်ပြီး ကျမနဖူးလေးကို ပြီးတော့မျက်နှာတခုလုံးကိုအနမ်းမိုးတွေရွာချပါတော့တယ် ။ကျမလဲ အသက်ရှုနုန်းတွေမြန်လာရပြန်ပါတယ် ကျမရဲ့နုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူူ့ပါးစပ်ကြီးနဲ့ငုံခဲထားပြန်ပါတယ်ကျမ လျှာလေးကို စုပ်ယူသွားတော့ ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူးကျမ အသံတွေတောင် ထွက် လာရတော့တယ် ။အင်း….အင်း…..သက်သက် ကိုယ့်ကို အပေါ်ကတက်ဆောင့်ပေးရှင်…..ဘယ်လိုမျိုးလဲ. ….ကျမ..မလုပ်တတ်ဘူး…သြော်,ကိုယ်ပြပေးမှာပေါ့ ဒီလို ကိုယ့်အပေါ်တက်ခွလိုက် ဟုတ်ပြီ …….ကိုယ့်လီးကြီးကိုကိုင်လိုက်ပြီးသက်ရဲ့ အဖုတ်၀ကိုတေ့ပြီးထိုင်ချလိုက် …ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ၀င်သွားပြီ ………..ကဲ ဆောင့်ပေတော့ဗျစ်….အမေ့…အား….ဇွိ…..ဗျစ်…..အင်း…ဟင်း….ဟင်း…

ကျမဘာကြောင့် သူပြောသလို လိုက်လုပ်ပေးနေမိသည်မသိ ကျမရဲ့ အရည်တွေနဲ့ရွှဲနေတဲ့ သူ့လီကြီးကို ကိုင်ရတာကလဲ ပူပူနွေးနွေးကြီးနဲ့ တမျိုးကြီး ဘဲကျမစိတ်တွေကို ထန်လာစေပါတယ်။

ကျမ ရဲ့စောက်ဖုတ် အ၀ကို ကျမကိုယ်တိုင်တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်ရတဲ့အရသာကိုတော့ ကျမ တသက် ဘယ်တော့မှမေ့မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးရှင် ။ဗျစ်…ဇွိ….ဗျစ်….ဗျစ်….အင်းဟင်းဟင်း.အား..ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်….ကျမ သူ့အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ရတာ ချေွးသီးချေွးပေါက်တွေ ကျလို့ပြီတော့မောလဲမောတယ် သူ့လီးကြီး က ကျမစောက်ဖုတ်ထဲအဆုံးထိဝင်လာတာ ကျမတော့အရမ်းကောင်းနေပြီ ဒီတခါတော့ကျမ ကျိတ်ပြီး မနေနိုင်တော့ဘူး ဖြစ်နိုင်လျှင် ငယ်သံပါအောင်အော်ပြစ်လိုက်ချင်တာ ။အင်း…..ဟင်း….ဟင်း….အား….ရယ်စရာများဖြစ်နေမလားဘဲ ကျမက အပေါ်ကတက်ဆောင့်ပြီးကျမကဘဲအော်နေရတာလေ ကျမ ဆောင့်ယင်း ဆောင့်ယင်းနဲ့အားမရ ၊ အားမရတော့ တအားဆောင့် ၊ တအားဆောင့်တော့ ကျမတအားမောလာပြီ ။အား….အင်း…..ပြွတ်…ဇွိ……ပြွတ်…..ဇွိ….အား……မရတော့ဘူး….ကျမ. …မောလာ ပြီကဲ ကဲအိပ်လိုက်တော့ ကိုယ်ဘဲလုပ်တော့မယ် ပေါင်လေးကိုကားထား…..ဟုပ်ပြီ ………ရပြီကောင်းလိုက်တာ သက် ရယ် ကိုယ်တော့ အရမ်းကောင်းတာဘဲ ဒီညတော့ကိုယ့်အိမ်မပြန်တော့ဘူးနော်ရှင်…..ဒါ….ဒါဘဲနော်…နောက်ရက်တွေတော ့မရဘူးနော်သိလား။သူ ဘာမျှပြန်မပြောတော့ပါဘူး ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ကို သူလီးကြီးနဲ့ တအား တအားကို ဆောင့်လိုးနေပါတော့တယ် ဒီတခါလိုးတာကတော်တော်ကိုကြမ်းလှပါတယ် ကျမဆို ခေါင်းတွေကိုဘယ်ညာရမ်းနေရပြီး မအော်ဘဲကို မနေနိုင်တော့ပါဘူး ပြီးတော့ လောကကြီးတခုလုံးကို ကျမမေ့သွားပြီး ကာမရဲ့အရသာကို နှစ်ခြိုက်စွာဘဲ ခံစား စံစားနေမိပါတော့တယ်ရှင်။အား….ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်….အင်း…..ဟင်း….ဟင်း…နောက်ဆုံးတော့ သူလဲမရတော့ပါဘူး အား…ဆိုပြီး အော်လိုက်တဲ့ အချိန် မှာ ဘဲ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲမှာပြည့်တင်းကျပ်ထုပ်သွားပြီးနွေးကနဲ နွေးကနဲ ကျမခံစားလိုက်ရပါတယ် သူ့အရည်တွေကျမစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တာကို ကျမလဲ အတွေ့အကြုံအရသိလိုက်တာပေါ့ ကျမရောသူရော အရမ်းပင်ပမ်းသွားကြပါတယ်နှစ်ယောက်သား တယောက်ကို တယောက်ဖက်ထားကြယင်း အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်ရှင် ။ကျမ အိမ်ထောင်ကျတာ သုံးနှစ်ထဲတောင် ရောက်ခဲပြီ အလိုးခံရတာ ဒီလောက်ကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ထင်တောင်မထင်ခဲ့ပါဘူး ဦးညိုနဲ့ကြမှကျမကောင်းမှန်း သိသွားပြီ “ကျမတို့ တရေးနိုးတော့တကြိမ် နောက်မနက်လင်းတော့ တကြိမ် တညထဲသုံးကြိမ်တောင် ကျမဦးညိုကို အလိုးခံခဲ့ရတာ ဒါဘဲလားဆိုတော့မဟုတ်သေးပါဘူး ဦးညိုလေ သူကြီး ကသိပ်ဆိုးတယ်ကလေးကြီးကျနေတာဘဲ ခုညနေရောက်တာတောင် သူ့ကို တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ ပြန်လွှတ်ရတယ်ညနေ ၅ နာရီ ထိုးမှပြန်သွားတာလေ တနေ့လုံး လဲ ကျမကိုလိုးနေတာ အားကိုမရနိုင်ဘူး ကျမကတော့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြဲလန်နေအောင်ခံရတာသူ့ဟာကြီးနဲ့လေ ကိုယ်ယောကျ်ားတောင် တပတ်မှတခါဘဲပေးတဲ့ဟာကိုသူ့ကျမှဒီလောက်ရက်ရက်ရောရောကျမက ဘာလို့များလိုက်လျှောမိပါလိမ့် သူ့ဟာကြီးကို မြင်လိုက်ယင်ကို ကျမ ရင်တွေခုန်ခုန်လာတာ ဘာကြောင့်မှန်း မသိဘူး နေ့ခင်းကြောင်တောင်မြင်ရတော့ ပိုဆိုးသေးမဲမဲပြောင်ပြောင်နဲ့ ထိပ်ကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုဘဲ အဲဒီမှိုပွင့်ကြီးက ကျမစောက်ဖုတ် ရဲ့အတွင်းသားတွေကိုချိတ်ပြီးဆွဲဆွဲသွားတာခံလို့အရမ်းကောင်းတာ ။ကျမအဖြစ်ကတော်တော်ဆိုးပါတယ်နေ့လယ်က ရေချိုးခန်းထဲမှာ တသက်နဲ့တကိုယ် တခါမျှ လီးမစုပ်ဘူးတဲ့ ကျမလေ သူ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးခဲ့ရသေးတယ် ကျမလေ ရင်တွေကိုတုန်လို့ပူပူနွေးနွေးမာမာခဲခဲကြီး စုတ်လို့တော့ ကောင်းသား စုတ်ပေးပြီးတော့ ကျမ မျက်နှာကို ဘယ်လိုထားရမှန်းကို မသိဘူး ကျမ ရှက်လိုက်တာအင်းလေ သူတောင် ကျမစောက်ဖုတ်ကို စုပ်ပေးသေးတာဘဲ သူစုပ်တာရော လိုးတာရော ခုဆို ကျမ စောက်ဖုတ်တခုလုံး ကျိန်းလို့စပ်လို့ဒါတောင်မှ ပြန်ခါနီးကို နှုတ်ဆက် အလိုးတဲ့ လေ ကျမကိုလိုးဖြစ်အောင်

လိုးသွားသေးတယ် ခုတော့သူလဲပြန်သွားရော ကျမ အိပ်ယာထဲပြန်ခွေနေရတယ် ကျမ တကိုယ်လုံးလဲ ရိုက်ချိုးခံထားရသလိုဘဲနံှုးချိလို့လူမမာတပိုင်းကိုဖြစ်သွားရော ဒီညတော့ ကိုထွေးအတွက် မကျန်တော့ဘူး ကိုထွေးရေ သက်ကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ တော့မပြောလိုတော့ပါဘူးဒါပေမဲ့လေ သက်ကို ဦးညိုမောင် ဆိုတဲ့လူဆိုးကြီး စားသွားတာ ခံလိုက်ရတယ် သက် တကိုယ်လုံးလဲဖွတ်ဖွတ်ကိုကြေလို့ ။

ဆရာမေလး

ခ . .    . .   
    . .      . .  
    . .   . .   . .  
   . .  . .  ..  . .  
. .       . .    
       
 ...  ...(  . .)  
  . .         
. .   . .     . .
          
   . .
         
. .    . .    
       
. . . .   . .   . .    
 . .  . .  . .       
. .    . .   
         . .
     . . 
. .   . .      
 . .     . . .
        
     . .    . .
  . . . .     .  . .        . .     
       . .   
        . .  
          . ..
  . .       
       . .. 

  . .    . .  . ..
           
    . .         
. .           . .
     . .   
 . . .

         . .  
             . .
           . . 
  . .   . .      
     . .      (  . .
. . . .    . .. .)     . .
  ..       . .( .
. . .   . .)    . .
(  . . . ..   . .)
(   . .   . .    
. .  . .       . .)
(  . .  . .   . .. )
  . .  .     
. .       . . (  . .      .
.)
(  . . . . . .       . .)
(  . . . . . .)
       . .  . . 
. .    . .     . .  
  . .    . .     
. .    . .      . . . .  
          . .
      . .  
       . . 
     ..    . .
   . .   . .  . .    .. 
     . . . .(    . .
. . . .)   . . (  . . . .)     . .  
   . . .
       . . 
   . .      
   . .
 . .    . .    . .  
   . .    . .   
   . .        . .  
   . .    . .    
  . .
        . .   . .    
 . .. 
(     . . .)
             
          . .
 . .   . .     . . .
         . .  
         . .  
 . .  .. (   . .  . .    
 . .  . .)    . .   (  . .)   
 . . (    . .  .. .)    . .
       . .   
        . . . . . . . . .   ( . .. . 
 . .)     . .
    . .  
  .    . .    . .
   .         
          
. .        . .   
        . . . .
      . .   
        . .     
         
. .    . .
       . .  
. .        . .  
         . .   
         . .   . . 
 (       . .)     
   . .
..           
. .            
   ..   . .  . .  
   . ..
    . .  
 . .    . .
.. ..    . .
        . . 
   . .
  . .   . .
       . .       . .   
      . .   
      . .    . .
    . .   
.. . .       
      . .    
. .      . . . .  
. .   . .      . .
       
   . .       . .
       . .    .. 
  . .   . .  . . 
         .
.    . .   
. .  . .
        
 . .              
    . .        
. .     . .
     . .    . .
(  . . . .. .)
(  . . .        . .
. .   . . )
(  . . . .       . . . .
. . . . )
(  ..       . .  . .
. .    . .    . .
 . .)
(  . . . . . . .  . .   . . . .
. .     . . .)
(  . .    . . 
. . . .)
       . .
(  .. . .. . . . . . . . .. . . . . )
         
      . . 
. .  . .      . . 
(  . .   . .   . . 
. . . .      . .)
            
      . . . .(  . .
. .. . ..
 . .)       . .
(  . . .    . ..)
(  . . . .   . . .)
(  . . . .)
(  . .  . .)
(  . . . . . .  . .)
(  . . . .  . ..     . . 
     ..     
 . .  . .)
  . .       
     . . ..     
      . .   . . 
. .    . .    
 . .
(  . . .)
     . .    . .  
     . .    
  . . (  . . . . . .)
        . .  
  . . 
( . .. . .   . . . .)
(   . .       . .
   . .  . . . .)
(  . . . .   . .  . .)
(  . . . . . .)
(    . .    . .)
        . .   . .    
 . .           
  ..   . .  . .    
  . .    . . . .
    . .    
           
 . .        
 . .        . .  
   .  . .       
   .. . . . .  
 . .         
  . .        . .   
    . .  
    . .
        
    . .   . .   . .
(  . .)
   . .   . .  
. .   . .
(  . . . . . .  . .)
        . .
      .       
 . . . . . .      
   . .   . .    . . 
  . .
 . . . . . . . .    . .
. .    . .         . .
         . . . .
  . .     . . 
(   . . . .)
   . .(  . .)   . .   
    . .     . .
   . .   . .  . .  
  . .        . .
   . .      . .
 . .    . .     
. .   . .       
  . .        . .(  . . )
 ..            
  . .
          . .  
      . .  
  . .  . .      . .
    . .    . .
 . . . ... .... . ..  . . . . .. .
(    . .    . .)
(  . .. . . . .  . .)
 . .  . .  . . . .   . ..
    . .  . .(  . . . . . . . . .
. . . . . . . )    . .    
  ..    . ..  
  . ..
(  . . . .  . . )
(  . . . . . . . .)
(  . . . . )
(  . . . .  . .)
(     . .)
(  .  . . . .  . .)
(  . . . .)
(  . .)
 . .    ..    
    . . .      . .
. .    . .        
  . .       
. .        
 . . . .       . .    
     . .          . .
          . .    
         . . 
  . .  . ..
      . .  . .
  . .    . .       .
...  . .        . .
       . .     
         . .  
. .       . .
(  . . . . . . . .  . .. . . .. ..  . . . ..  . ..)
(  . . . . . .   . .  . .)
      . .  . .  
         
          ..
     . .    
       . . .
(  . .   . .. )
       . .   
     . .
          
 . .. 
(   . .  . .  . .    .
.   . .    . . ..)
()